Diner
acteur/actrice (9)
regisseur (1)
producent (1)
uitvoerend producent (1)
director of photography (1)
scenarist (1)
beeldmonteur (1)
artdirector (1)
kostuumontwerper (1)
Wie denkt dat filmjournalistiek geen invloed kan hebben op de carrière van een film … Diner bewijst het tegendeel.
Het regiedebuut van Barry Levinson was even gedoemd om een halfslachtige of zelfs geen release te krijgen totdat grande dame Pauline Kael distributeur MGM keizerin van Rome-gewijs voor het blok zette door een lovende recensie te schrijven nog voordat de film uit was. Kael kreeg de film in het geniep te zien door uitvoerend producent Mark Johnson, wiens moeder met haar was bevriend. Johnson wist uit eerste hand dat MGM Diner na negatieve testscreenings van hun releasekalender wou halen. Maar dat gebeurde dus niet: na de interventie van Kael kreeg Diner uiteindelijk een respectabele release, lovende recensies en Levinson hield er zelfs een Oscarnominatie voor beste originele scenario aan over. Netjes.
Voor Levinson was dit meteen de start van een succesvolle carrière waarin hij commerciële blockbusters wist af te wisselen met meer persoonlijke projecten. Diner was er een die uit het hart kwam: een van de vier semiautobiografische films die hij zou draaien met thuisstad Baltimore als achtergrond. Na Diner volgden nog Tin Men, Avalon en Liberty Heights. Diner kwam er trouwens met steun van Mel Brooks voor wie Levinson de scripts voor High Anxiety en Silent Movie had geschreven. Brooks stimuleerde hem om het idee dat hij had voor een kroniek over zijn jeugdjaren verder uit te werken, bracht hem in contact met Johnson die vervolgens het project liet materialiseren bij producent Jerry Weintraub die toen een productiedeal had met MGM.
Diner speelt zich volledig af tussen kerstmis en nieuwjaar in het jaar 1959 en focust zich op zes vrienden die quasi elke dag samenkomen in een eethuis om te eten, te praten, te filosoferen en flauwe grappen te verkopen. Om te leven dus. Het huwelijk van een van hen is de lijm die hen in die ene specifieke week bindt. Levinson wist een toentertijd grotendeels onbekende jonge cast bij elkaar te krijgen van wie er vele een lucratieve carrière zouden uitbouwen. Hallo daar Mickey Rourke, Kevin Bacon, Steve Guttenberg, Daniel Stern, Paul Reiser, Tim Daly en Ellen Barkin. Er is trouwens geen enkel personage dat expliciet naar Levinson is gemodelleerd. Levinson beweerde dat elk mannelijk personage een stukje van hem had meegekregen, al zou hij karakterieel toch het dichtst aansluiten bij Daly – al dan niet toevallig het personage dat het meest onder de radar blijft. Levinson stimuleerde zijn cast om veelvuldig te improviseren, en daar had Bacon het naar verluidt moeilijk mee. Wat de reden is dat hij zich in veel scènes beperkt tot schaapachtig grijnzen, wat dan wonderbaarlijk genoeg paste bij het doen en laten bij zijn slacker avant la lettre-attitude.
Diner is op zich weinig wereldschokkend, maar scoort mooie punten als even mooie kroniekfilm die de essentie van het leven op de scharnier tussen jeugdige onbezonnenheid en volwassen verantwoordelijkheid geestig en observerend sterk weet te grijpen. Levinson kreeg nog twee keer de kans om zijn eethuis opnieuw te bezoeken: in 1983 draaide hij een pilootaflevering met naast Reiser onder meer Michael Madsen en James Spader voor een reeks die uiteindelijk nooit het levenslicht zag en in 2014 volgde ook nog een (kortlopende) musical waarvoor hij zelf het script schreef en Sheryl Crow de muziek verzorgde.