Wat deze film behalve de titel nog gemeenschappelijk heeft met een KISS-album uit 1976? Opvallende make-up, vaneigenst. Niet dat Nicole Kidman hier te zien is met een zwart-wit patroon op het gezicht, maar de grauwe en magere rimpellook die ze zich methodactinggewijs liet aanmeten is er ook eentje voor de geschiedenisboeken. ‘Weet je nog die film waarin Nicole Kidman opgemaakt was als een broodmagere zombie en er uitzag alsof ze vier weken onder vijf lagen kiezelstenen had liggen slapen?’ Dat weten we nog, ja: deze “Destroyer” dus.

Kidmans grafspookverschijning is zowel de sterkte als de zwakte van “Destroyer”. Sterk, omdat ze alle aandacht naar zich toezuigt en je meteen mee bent met haar personage. Zwak, omdat Kidmans grauwe rimpels soms dominanter zijn dan de eigenlijke plot. Waardoor er buiten de centrale vertolking weinig differentiërende elementen te vinden zijn in dit als politiethriller verpakt karakterdrama. Niet dat de plot te verwaarlozen is: de scharnieren zwaaien vrij gezwind rond een intrige die euh … intrigeert, maar die naar het einde toe toch ietwat van zijn pluimen verliest omdat het allemaal wat te zwaarwichtig wordt voor zijn eigen goed. Los daarvan was het al van haar 2000-debuut “Girlfight” geleden dat regisseuse Karyn Kusama nog eens een vrouwenfilm met ballen had afgeleverd.

Kidman is Erin Bell, een LAPD-politie-inspecteur wiens hoogdagen duidelijk achter haar liggen, getuige haar kiezelsteengruisimitatie. De vondst van een zogenaamd John Doe-lijk katapulteert haar zestien jaar terug in de tijd toen ze als kersverse speurder samen met een collega deep undercover ging in een bende bankovervallers met de (logische) bedoeling die te klissen. Wat er toen misliep heeft een direct effect op de vondst van het lijk, en Erin ziet zich verplicht om de confrontatie met haar verleden aan te gaan. Wat ze – gezien wraak haar hele leven heeft overheerst – eigenlijk niet eens zo erg schijnt te vinden.

Scenaristen Phil Hay en Matt Manfredi werken voor de derde keer samen met Kusama en leveren haar een plot die haasje over speelt tussen vroeger en nu, en die zo geleidelijk aan zijn geheimen prijsgeeft. Al is “Destroyer” vaak sterker in individuele scènes dan in zijn geheel: Kidmans confrontatie met schimmige advocaat Bradley Whitford (fijne rol voor de man) is zo’n scène die je drie keer na elkaar wil bekijken, de melodramatische kant die naar het eind toe de kop opsteekt wil je eigenlijk liever diezelfde kop indrukken.

Gezien Hays en Manfredi’s vroegere output (“Ride Along”, “R.I.P.D.”) zou het echter niet logisch zijn om het duo te koeioneren voor ambitie. Ambitie heeft “Destroyer” zeker, en gedreven door Kidmans bewust antiglamoureuze vertolking blijft er daar aan de eindmeet genoeg van over om drie sterretjes naast de titel te kleven.