Intro’s: je hebt ze in alle soorten en maten. Er zijn er die al direct mooi de film kaderen, sommige openen voorzichtig de letterdeur om via een metafysische vergelijking een bruggetje te slaan met een consensus die veelal in de outro in de watten wordt gelegd, andere maken grappend en grollend hun entree … Heel af en toe struikel je over een eerste paragraaf die niet weet van welk hout pijlen maken: grappen die niet werken, kaderstukken die schots en scheef weigeren om in elkaar te haken of onintelligent geneuzel dat in gorillanevelen verdwijnt. Wat je in het laatste geval krijgt, beste lezers en lezeressen, je wil het niet weten.

Wat je wel wil weten is dat “Demolition”  een fijne toevoeging is aan het imposante oeuvre van Jake Gyllenhaal. Het is eigenlijk al lang geleden dat hij een min of meer ‘normaal’ mens van vlees en bloed heeft neergezet, en het is er meteen eentje die onder de kleren kruipt. Het maatpak dat hij aantrekt is dat van investeringsbankier Davis Mitchell. Hij werkt in de firma van zijn schoonvader, maar haalt daar eigenlijk weinig voldoening uit. Zijn eindeloze en repetitieve dagen ondergaat hij forenzend zonder het achterste van zijn tong te laten zien. Nadat zijn echtgenote omkomt bij een auto-ongeval lonkt in plaats van het zwarte gat een opportuniteit om zijn leven in vraag te stellen. De aftrap van die vraagstelling komt uit een onverwachte hoek: een defecte snoepautomaat op de afdeling intensieve zorgen waar zijn vrouw is overleden leidt uiteindelijk naar de letterlijke sloop van zijn bestaan.

“Demolition” valt gevoelsmatig tussen twee stoelen. Wie een boon heeft voor cinema die de platgetreden commerciële paden links laat liggen, zal moeten besluiten dat de plot zich daar uiteindelijk toch op beweegt. Wie houdt van eenvoudige tranentrekkerij, zal het lastig hebben zich te vereenzelvigen met het recalcitrante personage van Gyllenhaal. Regisseur Jean-Marc Vallée catert vooral aan de behoeftes van de eerste doelgroep: zijn beeldenstormcollages zullen eerder de meerwaardezoeker bekoren dan de fans van zeemzoeterige Robert Evans-verfilmingen. Ironisch is dan weer de vaststelling dat scenarist Bryan Sipe recent nog geld op de bankrekening kreeg voor de adaptatie van Evans’ “The Choice”. 

De Canadees Vallée is een interessant traject aan het afleggen. De thematiek in zijn oeuvre is duidelijk: mensen in de knoop met zichzelf of het leven an sich gaan op zoek naar achter de horizon rijpende kansen. Dat was al duidelijk in zijn doorbraakfilm “C.R.A.Z.Y.”, is ook het stappenpatroon in “Dallas Buyers Club” en “The Wild”, en is zelfs aanwezig in het kostuumdrama “The Young Victoria”. Vallée weet zich daarbij steevast te omringen met een sterke cast. Gyllenhaal is zonder meer de juiste man op de juiste plaats om de complexiteit van de protagonist neer te zetten. Sterk weerwerk krijgt hij van Chris Cooper en Naomi Watts. Weliswaar in rollen die ze al vele malen hebben vertolkt – respectievelijk stugge magnaat en vrouw op de dool – maar een kniesoor die daar over struikelt. De jonge Judah Lewis maakt eveneens een goede beurt als vijftienjarige met het uitzicht van een twaalfjarige en het gedrag van een eenentwintigjarige – een van de bouwstenen van Gyllenhaals nieuwe levensomheining.