En toen kregen regisseur William Girdler en zijn investeerders bij de Z-filmdistributeur Film Ventures International een in hun ogen waarschijnlijk fantastisch idee: waarom creature features draaien over slechts een mensenverslindende diersoort als je alle diersoorten ook gewoon samen in een en dezelfde film kan samenbrengen?

Eind jaren zeventig was de tijd in elk geval rijp voor het idee, zeker omdat Girdler en Film Ventures met hun Grizzly net een van de meest lucratieve onafhankelijke producties ooit in de zalen hadden gebracht. Wat verklaart waarom Girdler voor de opvolger dus niet koos voor Day of the Zebra Finch, Day of the Anteater of Day of the Spotted Woodpecker maar gewoon voor Day of the Animals. Niet dat iedereen uit de ark van Noach zijn opwachting maakt: een grote bruine beer, wolven, slangen, roofvogels, poema’s, honden – Duitse herders op kop – en ratten … dat zijn zowat de dieren die het op hun heupen krijgen nadat ze worden blootgesteld aan een te hoge ozonstraling. Een gevolg van de ondoordachte manier waarop de mens met de natuur omspringt.

Of zoals het in de openingstekst staat te lezen als waarschuwing: this is a dramatized effect of what could happen. Het zal dan toch wel hevig gedramatiseerd zijn. Al is het ook grotendeels gehumoriseerd. Centraal op de dag der dieren staat een groep kampeerders/avonturiers die onder leiding van Christopher George een woud ergens in Noord-Californië intrekt en op grote hoogte oog in oog komt te staan met de bloeddorstige predatoren. Opvallendste medekampeerder: Leslie Nielsen, die net als de dieren blijkbaar ook gevoelig is voor een overdaad ozon en ergens gaandeweg een medekampeerder vermoordt, een andere probeert te verkrachten en uiteindelijk het loodje legt na een worstelpartij in zijn blote bast met een heel grote nice beaver … excuus, bruine beer. En het is niet Baloe. Het grootste campmoment uit de film, op de voeten gevolgd door de scène waarin een sheriff in zijn keuken wordt aangevallen door ratten die ofwel kunnen vliegen ofwel door crewleden buiten beeld gewoon naar de acteur in kwestie worden geworpen.

Hopelijk allemaal diervriendelijk, want veel is niet echt geweten hoe er met de dieren op de set werd omgegaan. Al staan er wel veel dierentrainers op de generiek. Een van hen is Susan Backlinie, de actrice die alle dagen carnaval in het cultheelal mag vieren omdat ze de eer en het genoegen had het eerste slachtoffer te zijn in Jaws. In Day of the Animals was ze ook acterend van de partij, maar die job wisselde ze dus af door samen met haar echtgenoot Monty Cox – die een carrière uitbouwde als zowel dierentrainer als stuntcoördinator – een paar dieren te trainen en stand-in te zijn voor Linda Day George, die hier voor de zoveelste keer met echtgenoot Christopher samenwerkt.

Geen gebrek aan camp dus in deze Day of the Animals, maar ook niet aan zaken die gewoonweg slecht zijn: het nogal abrupte einde bijvoorbeeld waarvan het niet echt duidelijk is of het er is gekomen door een gebrek aan inspiratie, budget of dieren. Al zijn er wel degelijk zaken die ook werken: door enkel maar close-ups van dieren te tonen en ze te monteren op de soundtrack van Lalo Schifrin weet Girdler potentieel spanning op te wekken.

Het probleem is dat er niet echt een afdronk volgt die dat potentieel ook invult, zeker niet met dat abrupte slotakkoord als domper. Al zijn er naast die rattenscène ook nog strijdtonelen te zien tussen mens en poema, mens en roofvogel en mens en hond. En dus ook tussen Nielsen en beer.

Het kassasucces van Grizzly werd trouwens niet geëvenaard: wat niet hoeft te verwonderen daar Day of the Animals in Amerika in dezelfde maand in de zalen kwam als Star Wars. En die had (ahem) net iets meer kwaliteiten.