Het doet wat vreemd aan eigenlijk. Kort na het zien van de remake de originele versie van de film bekijken. Gevolg hiervan is natuurlijk dat je het Aziatisch-oosters origineel continu gaat vergelijken met de Amerikaanse Hollywood-versie. Dat hoeft niet echt een nadeel te zijn maar zorgt er wel voor dat er maar weinig dingen zijn die je verrassen. Want grosso modo kan gezegd worden dat men zijn (copieer-)werk in de States nogal nauwgezet heeft gedaan. Deze Dark Water is dus voor het grootste stuk hetzelfde als de film met Jennifer Connelly, alleen zijn het Aziaten in plaats van Americanos en blijft het verhaal en het water waar het allemaal om draait even zwart als in zijn tegenhanger. Maar toch zijn er ook bepaalde verschillen. In de VS-uitvoering heb je er in zekere zin toch wat het gissen naar wat de reden van de gebeurtenissen betreft daar waar het in dit Hideo Nakata origineel een stuk concreter of tastbaarder is. Jawel, we blijven vaag, bewust.

En voor wie nog geen van beide zag, toch nog eens het verhaal... Mevrouw Matsubara is verwikkeld in een (v)echtscheiding, de strijd om het hoederecht om haar 6-jarig dochtertje is in alle hevigheid losgebarsten. En zoals gebruikelijk in dit soort situaties wordt alles gebruikt en misbruikt om het gelijk (en het kind) aan zijn kant te krijgen. Inbegrepen het feit dat, zelfs in de periode voor het huwelijk werd voltrokken, zij psychiatrische begeleiding is geweest. Omdat haar baantje als corrector al lang achter haar ligt en haar inkomsten dus heel beperkt zijn moet Yoshimi zich tevreden stellen met een appartementje in een oud gebouw. Kamiya is de conciërge die er een oogje moet in het zeil houden op één en ander maar eigenlijk toch maar een zonderlinge man is. Kort nadat Yoshimi is ingetrokken in appartement 305 merkt ze op dat het plafond lekt. Het is slechts het begin van een aantal bizarre gebeurtenissen...

Voor ons was deze versie niet zo heel angstaanjagend maar dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat wij hem nu al voor een tweede keer zien en dus weten wat komen gaat. Vanaf het ogenblik dat je merkt dat de film toch verschilt van de Amerikaanse versie, wordt het er enkel maar beter op. Het einde (maar dan wel het stuk voor x jaar later waarmee Dark Water wordt afgesloten) maakt dan weer het verschil met het origineel. In positieve zin bedoele we dan. Het is jammer dat het origineel en de remake zo dicht bij elkaar in de belangstelling staan. De aanpak van een Aziatisch filmmaker gaat traditioneel verschillen van zijn commerciële(r) collega uit de VS. Het hangt er dus eigenlijk maar van af naar welke stijl en wie je voorkeur uitgaat. Maar in beide gevallen staat Dark Water garant voor een goede en spannende film.