Brad (Will Ferrell) werkt op een radiostation als verantwoordelijke voor de ingezongen “jingles”. Hij is de nieuwe echtgenoot van Sarah en bijgevolg ook de stiefvader van haar twee kinderen Megan en Dylan. Dat het niet makkelijk is om als niet-biologische vader toch een ‘dad’ te zijn voor de twee schattige kids is voor Brad door de jaren heen wel duidelijk geworden. Zoiets heeft tijd nodig maar na hier hard aan te hebben gewerkt én tot vervelens toe te moeten horen “je bent mijn echte papa niet !” lijkt Brad nu eindelijk op weg naar een doorbraak. De kinderen nemen hem nu voor het eerst in vertrouwen en aanvaarden hem als een soort van papa.
Het was het enige wat nog ontbrak in Brads leven om van een gelukkig gezinnetje te kunen spreken en dat laat hij ook merken. Niet alleen aan Sarah maar ook op de werkvloer : daar lijkt Brad wel herboren, steeds bijgestaan en nog gestimuleerd in zijn euforie door ‘Station Manager’ Leo (de wat moeilijk herkenbare Thomas Haden Church, minder grappig dan we van hem gewoon zijn als in Alexander Payne’s “Sideways” bijvoorbeeld).

Maar dan, wanneer ze met zijn viertjes gezellig samen zijn in de woonkamer, rinkelt de telefoon. Aan de lijn : Dusty. Dusty is de (échte) daddy van de twee kinderen en… Dusty komt op bezoek, tot groot jolijt van de kinderen. Niemand die de vader kan weigeren om zijn kinderen te zien natuurlijk en Brad besluit hem zelfs af te halen op de luchthaven. Het gaat uiteindelijk toch maar om een kort, onschuldig bezoek… De twee zien elkaar voor het eerst in de aankomsthal en onmiddellijk is duidelijk dat vader én stiefvader totaal verschillend zijn van elkaar. Stiefvader Brad is de wat oudere, gematigde vaderfiguur met mid life buikje die zoveel als mogelijk een teddybeer wil zijn voor zijn gezin, Dusty is de jongere, gespierde, aantrekkelijke(r), hippe vader mét uitstraling waar je als kind toch liever mee uitpakt bij vriendjes en vriendinnetjes.
Dat het niet superklikt tussen de twee laat zich al raden maar dat het duo afstevent op een heuse concurrentiestrijd om dan toch maar de daddy van de twee kinderen in de toekomst te worden had niemand verwacht. Niet alleen qua leeftijd maar ook vlak van morfologie en karakter zijn de twee totaal verschillend van elkaar. Wat natuurljk leidt tot enkele hilarische taferelen waarbij ze elk voor zich maar één doel voor ogen hebben : de strijd om de familieliefde en ook een beetje het vaderschap !

De inspiratie voor de film kwam eigenlijk van producent Brian Burns die logischerwijze ook meechreef aan het scenario samen met schrijfpartner John Morris (het duo Burns-Morris schreef overigens ook al samen het verhaal van ondermeer “Dumb and Dumber To” en “We’re The Millers”), gelet op zijn eigen ervaringen als betrokken partij in een écht vader-stiefvader verhaal. Burns sprak/schreef zo’n beetje met kennis van zaken. Nog goed dat dit een komedie geworden is want in de meeste gevallen gaat het om een niets ontziende strijd tussen ex-en met als doel de ander kapot te maken en de kinderen als speelbal en/of pasmunt te gaan gebruiken.
De fimmakers slaagden er in om een specifieke scène te kunnen draaien tijdens een (échte) wedstrijd van de Lakers waar ook super-basketbalster Kobe Bryant maar wat graag zijn medewerking aan verleende. En waarvan het publiek eigenlijk nauwelijks wist wat hen overkwam. Een andere realisatie, zij het niet direct waarneembaar voor de kijker, was de medewerking van ‘birdman’ Tony Hawk die in de film als/in de plaats van Will Ferrell zijn spectaculaire ding kon doen op het skateboard.
En daarnaast kon Mark Wahlberg dan weer nog eens terugdenken aan zijn muzikaal verleden als Markie Mark toen het zelfs even op dance moves aankwam in “Daddy’s Home”…

Het zal voor iedereen duidelijk zijn dat het verhaal van de nieuwste komedie van Sean Anders flinterdun is en dus ook op dit vlak in het verlengde ligt van een eerdere komedie van hem : “We’re The Millers”. Dus verwachtten wij ook een flauwe, Amerikaanse komedie waarbij onze lachspieren een weinig actieve avond tegemoet leken te gaan. Desondanks bleek “Daddy’s Home” al bij al nog mee te vallen. Enkele hilarische scènes als komische hoogtepunten zorgden voor dat extra halve sterretje alhoewel de film het driesterren-niveau van een écht goeie komedie niet haalt. Daarvoor biljven de grappen kwantitatief te beperkt. Zoals verwacht steelt eerder Will Ferrell de show dan wel Mark Wahlberg (de twee waren overigens ook al eens samen te zien in de komedie “The Other Guys”) : Brad op de moto, Brad op het skateboard, Brad op de dansvloer, best wel grappig. Niet dat Mark Wahlberg het helemaal laat afweten, maar we zien hem liever in ernstige rollen zoals in “The Fighter” of “The Departed” bijvoorbeeld. “Daddy’s Home” is dus best wel een aardige, leuke komedie geworden.