Charlie en Phil zijn twee collega's die in hetzelfde reclamebedrijf werken. Zo'n mensen moeten allerhande manieren bedenken om de producten waarvoor hun werkgever werd ingehuurd aan de man te brengen. Hun fantasie de vrije loop laten is belangrijk in dit opzicht en een belangrijke troef in de zoektocht naar originele manieren om de (reclame)boodschap op het publiek over te brengen. Iemand in een wortel- en broccoli-pak steken bijvoorbeeld en hun ding laten doen in het bijzijn van een testpubliek van jonge kijkertjes (maar ongelukkig genoeg geen etertjes...) is hun laatste poging om de kindjes duidelijk te maken dat een groenten-ontbijtje toch wel hét van het is... In plaats van hun bordje leeg te eten gaat men gooien met de eetwaren en beslist de directie van het marketingbedrijf dat de twee hun inspanningen mogen staken tot het vinden van de goeie reclameformule. Meer nog, ze krijgen hun ontslag aangeboden.

Het wegvallen van Charlie's inkomen zorgt vanzelfsprekend voor een budgettair probleem. De dikke grijze Mercedes moet verder afbetaald worden en hun voornemen om hun kleine spruit Ben (Khamani Griffin in zijn filmdebuut) naar de prestigieuze Chapman Academy te sturen blijken ze niet langer te zullen kunnen waarmaken. Zijn collega Phil kent een gelijkaardig probleem... In zo'n geval is er maar één alternatief : de papa's zorgen voor de kinderen, terwijl de mama's verder gaan uit werken zodat er toch nog iets van geld binnenkomt. De twee gelegenheids-babysitters vinden na enkele dagen van zichzelf dat ze het wel goed doen en krijgen een ambitieus idee : waarom zouden ze ook niet op andermans kinderen kunnen gaan passen en een heus kinderdagverblijf opstarten ? Op die manier gaan ze terug wat geld verdienen en komt hun gezinsbudget terug wat in evenwicht. De twee slagen er echter niet in om op elk kinderpotje het kinderopvangdekseltje te zijn want sommige kinderen hebben nogal vreemde trekjes hebben waar de twee papa's niet onmiddellijk raad mee weten. Alsof het nog niet genoeg is krijgt men het ook nog aan de stok met Gwyneth Harridan (Anjelica Huston) die het succes van haar disciplinevolle Chapman opleiding zienderogen ziet dalen, men vindt het blijkbaar leuker bij D.D.C. De directrice stuurt dan maar een controleur op hen af die hen wijst op alle wettelijke bepalingen voor een kinderdagverblijf en dat zorgt voor bijkomende problemen.

Je merkt aan het verhaal dat men het voor Daddy Day Care niet echt ver is gaan zoeken (de filmtitel is allicht nog het meest creatieve van allemaal). Dat hoeft ook niet natuurlijk, een komedie hoeft verre van intelligent te zijn om succes te hebben. De prent heeft ons een paar keer aan het lachen gebracht wat net volstaat om de film tot het niveau van een klassieke familie-komedie te tillen.

Geoff Rodkey, de man die het verhaal schreef voor de film, kreeg de idee voor de prent toen hij op zijn zeven maand jonge zoon moest passen toen zijn vrouw terug full time aan de slag ging. Ondanks de liefde voor zijn kind zag hij het niet echt zitten om uren en uren over zijn zoon te gaan waken. Hij sprak over zijn idee met producer Wyck Godfrey die ook enkele kleintjes had thuis en samen besloten ze dat papa's die voor kinderen zorgen het perfecte vertrekpunt was voor een beloftevolle komedie. Echt nieuw was de formule natuurlijk niet, denk maar aan Three men and a baby (1987) met Tom Selleck. Alleen moesten de filmmakers nu op zoek naar 4-jarigen en wou men een bont allegaartje van kids verzamelen die weinig problemen had met acteren. Met Khamani Griffin die de rol vertolkt van Murphy's zoon had men in elk geval een bijzonder getalenteerd kereltje binnengehaald. Zo nam hij bijvoorbeeld ongevraagd de gewoonte over van Murphy om voor het starten van de camera's eens goed zijn keel te schrapen, een baasje dat snel leerde... Een film maken met kinderen (van slechts vier jaar oud) zorgt voor een zorgeloze en ontspannen sfeer op de set. De kinderen kregen tijdens de opnames immers de tijd voor een middagdutje, tijd om hun melk te drinken, om zich wat te amuseren met hun Gameboy, enz...

Tot slot nog dit : wie denkt dat hij de groep of de muziek die men speelt op de benefiet-namiddag ergens van kent kunnen we nog meegeven dat het hier gaat om de hard rock band... Cheap Trick ! Jeff Garlin vond dat hij maar een beroerde indruk liet toen hij wat meeschreeuwde tussen de muziek, maar de groep vond van niet en men nodigde hem uit om samen met hen een écht optreden te verzorgen in Orange County...