Rare jongens, het broederpaar Jay en Mark Duplass. Ze mogen voor hun “Cyrus” dan wel een onderkomen gevonden hebben onder het zoeklicht van Twentieth Century Fox, de look en feel van hun filmpje is ontegensprekelijk indie, inclusief handcamera, grove korrel, veelvuldige close ups en een scenario dat zo goed als volledig geïmproviseerd werd uitgewerkt. Waardoor de film alvast geen echt commerciële hoogvlieger zal worden, maar we kunnen uiteraard enkel toejuichen dat grote studio’s dergelijke kansen geven aan beginnende filmmakers zonder meteen de film te kapen en om te kneden tot een minder risicovolle onderneming.

In “Cyrus” maken we in eerste instantie kennis met John (uitstekend vertolkt door John C. Reilly). Zeven jaar is hij inmiddels gescheiden van zijn ex Jamie ('indie queen' Catherine Keener) en nog altijd is hij geen stap verder gekomen met zijn sociale ontwikkeling. Hij verlaat nauwelijks zijn huis (tenzij het echt moet), laat het huis verloederen en wordt tot overmaat van ramp door Jamie betrapt bij een pornosessie op het internet. Het huwelijk tussen Jamie en John mag dan wel over en uit zijn, ze voelt nog steeds genegenheid voor haar ex en besluit hem uit zijn isolement te halen door hem uit te nodigen voor een feestje.

Waar de getormenteerde John de ene flater na de andere slaat als hij een babbel wil slaan met een vrouw. Totdat plots The Human Leagues 'Don’t You Want Me Baby' uit de luidsprekers schalt en een lichtelijk beschonken John plots klikt met de extraverte Molly Marisa Tomei). Liefde op het eerste zicht tussen de twee zo blijkt, al ontdekt John snel dat Molly een ‘geheim’ met haar meedraagt. En dat geheim is haar 22-jarige zoon Cyrus (een ‘creepy’ Jonah Hill) die nog steeds bij haar thuis woont en niet van plan is om zijn moeder alleen te laten met haar nieuwe vrijer. Meer zelfs, een wig tussen de relatie van John en Molly drijven wordt zijn nieuw levensdoel. Al snel komt het tot een machtstrijd tussen Cyrus en John die grotendeels geniepig achter de rug van Molly wordt uitgevochten ...

Jay en Mark Duplass maken niet onmiddellijk duidelijk welke richting ze willen inslaan met dit filmpje: “Cyrus” profileert zich de ene keer als zwarte komedie, een andere keer als relatiedrama en hier en daar wordt zelfs de indruk gewekt dat er een Glenn Close-duivel uit de “Fatal Attraction”-doos kan springen (hetgeen gelukkig niet gebeurt).

Applaus alvast voor het lef van dit regisseursduo om niet voor de hand liggende menselijke relaties in de mixer te gooien: zowel John, Cyrus als Molly hebben geloofwaardige redenen om te zijn wie ze zijn, waardoor geen van echt wit of zwart is, maar zich voortdurend bewegen in de grijze zone van de gecompliceerde relatie. Al heeft de film uiteindelijk toch nog wat te weinig peper in het gat om continu de roos te treffen. Jammer, want de vaak subtiele emoties en ontroering die de cineasten in “Cyrus” binnensmokkelen leiden naar een mooi in beeld gebrachte slotnoot.

Gezien op het Filmfestival van Gent (2010).