Tussen de dieren en de omringende natuur is de veertigjarige Clara volkomen in haar element, maar op het erf van haar huis aan de rand van het Costaricaanse regenwoud markeren paarse linten de haar toegestane bewegingsruimte. Behept met een bochel en een ontwikkelingsstoornis leeft ze nog altijd onder het beschermende regime van haar devote moeder Fresia, die in haar aandoeningen een teken van Gods voorzienigheid ziet en haar genezende gaven toedicht.
Met regelmaat is ze het onwillige middelpunt van religieuze diensten waarmee doña Fresia die ook Clara’s nichtje Maria onder haar vleugels heeft de huishoudkas aanvult. Een tweede bron van inkomsten is de witte merrie Yuca, die tegen betaling wordt uitgeleend aan een toeristische organisatie.