“Laat de kinderen tot mij komen, niemand mag ze hinderen…” Deze geneugte van de lagere katholieke school (ach ach, waar is de tijd?) is perfect van toepassing op Renée Zellweger die in “Case 39” maatschappelijk assistente Emily Jenkins vertolkt, gespecialiseerd in het opsporen van kindermishandeling en –verwaarlozing. Neen, dit is geen “tearjerker” met de nodige “objection, your honor”-scènes, maar wel een demonische thriller met nogal wat “leave me alone, damn you”-momenten.

Emily mag dan wel tot over haar oren in het werk zitten, de nieuwste zaak bovenop haar dossierstapel intrigeert haar meteen. De tienjarige Lilith Sullivan (Jodelle Ferland, eerder te zien in “Silent Hill” en “Tideland”) krijgt immers plots leermoeilijkheden op school, en Emily heeft al snel in het snotje dat de situatie tussen haar en haar ouders daar voor iets tussenzit. Staalharde bewijzen zijn daar niet voor, tot wanneer Emily en een bevriende Politie-inspecteur (Ian McShane) op een niet zo christelijke avond net op tijd komen om Lilith van een gewisse dood in de oven te redden. Eind goed, al goed, zo lijkt. Haar ouders komen in het ‘cuckoo nest’ terecht, en Emily besluit zich over Lilith te ontfermen, en als het kan haar ook te adopteren. Niet zo’n goede beslissing, zo blijkt, want al snel blijkt dat de geheimen in het Sullivangezin dieper zitten dan oorspronkelijk gedacht…

“Case 39” mag zich dan wel spiegelen aan genreklassiekers “The Exorcist” en “The Omen”, de Duitse cineast Christian Alvart komt helaas niet verder dan het op een hoopje gooien van gehoornde clichés. En dat zelfs zonder al te veel inspiratie. Het aantal overbodige digitale effecten-shots is nauwelijks bij te houden (toch nog steeds een pijnpunt in veel hedendaagse horrorfilmpjes), en sommige scènes ogen onaf of eindigen abrupt wat doet vermoeden dat de montagehakbijl niet veraf was tijdens de postproductie.

Die liep trouwens niet van een leien dakje: “Case 39” werd opgenomen in 2006 en zou aanvankelijk in première gaan in het voorjaar van 2008. De werkelijkheid verliep echter anders: de film is momenteel nog niet tot in de Amerikaanse zalen geraakt, en ging pas in augustus 2009 in première… in Nieuw-Zeeland. Geen wonder dat “Case 39” roemloos dreigt te verdwijnen in de grijze massa.

Het is trouwens makkelijk om deze film te catalogiseren als domme en soms hilarische horrorquatsch, wat het tot op zekere hoogte ook is, getuige het scheefgeslagen bakkes van Callum Keith Rennie nadat Ian McShane hem in een ijskast heeft geramd. Maar er zijn ook momenten die werken: Jodelle Ferland is op en tijd en stond ‘creepy’ als bloed van onder de vingernagels pestend wicht en ook de pogingen van Zellweger om haar gezichtsuitdrukking in de juiste thrillerstand te krijgen zorgt voor een dun entertainmentslaagje. Zij het eentje dat vervliegt van zodra de bioscoopzaaldeur terug is dichtgeklapt.