Liefde: soms een beest, soms een snoezige puppy. En in beide gevallen laat het sporen na. Slobberende, of met bijtwonden doorspekte. De Italiaanse cineast Luca Guadagnino gaat voor de slobberaanpak, en pakt tegelijkertijd uit met wat ongetwijfeld de meest hartspierverlammende eindgeneriek van het jaar zal zijn. Guadagnino’s poëtisch kijkstuk over de hoge toppen en diepe dalen in de vlinders in de buik-topografie is cinematografisch zo straf dat een symfonische Cupidoserenade hier onvoorwaardelijk op zijn plaats is.

In 2007 verscheen André Acimans roman ‘Call Me By Your Name’. Daarin staat de romance tussen een zeventienjarige jongen en een vierentwintigjarige man centraal. Vooraleer je op de eikes-barrière springt en met de banvloekvlag begint te zwaaien: rustig, koest en terug in de mand, want de adaptatie van Guadagnino en (wie we daar hebben) James Ivory is relevante en bloedmooie cinema. Het duo maakte alvast de goede keuze om het laatste deel van het boek (dat zich twintig jaar na de zomerromance afspeelt) volledig onbehandeld te laten en zich te focussen op de kern, gesitueerd tijdens een zonovergoten Italiaanse zomer in 1983.

James Ivory (in de jaren tachtig en negentig de slagroom op de arthouse-ijsjes met titels als “A Room With A View”, “Howard’s End” en “The Remains Of The Day”) begon al in 2007 met het ontwikkelen van de verfilming. Even zag het er naar uit dat hij zelf zou regisseren, maar uiteindelijk nam hij vrede met een vermelding als coscenarist en coproducent. In 2016 besloot Guadagnino – oorspronkelijk aan boord als locatiesupervisor – om de film te regisseren. Guadagnino is met voorsprong de meest interessante Italiaanse cineast van dit moment. Internationale bekendheid kreeg hij in 2009 met het familiedrama “Io Sono L’Amore” waarin de overdonderende filmstijl nagenoeg elke scenariomatige tekortkoming deed vergeten. Opvolger “A Bigger Splash” was ook niet perfect, maar de samenzang tussen Ralph Fiennes, Tilda Swinton, Matthias Schoenaerts en Dakota Johnson was wis en waarachtig een interessante variante op de Alain Delon-Romy Schneider-klassieker “La Piscine”.

Opvallend is dat er in “Call Me By Your Name” nauwelijks sprake is van zelfingenomen camerawerk of regiematige overkill. Guadagnino stelt nagenoeg alles in het werk om de romance tussen Elio (Timothée Chalamet) en Oliver (Armie Hammer) zo levensecht mogelijk te schetsen, en laat de vertolkingen en de Italiaanse setting voor zich spreken. Fascinerend sterke vertolkingen trouwens. De vrij onbekende Chalamet is het kloppend hart van de film, terwijl Hammer eens te meer de gepolijste adonis in zich loslaat. De twee ontmoeten elkaar op het landgoed van Elio’s vader (Michael Stuhlbarg), een geschiedenisprof die elke zomer een nieuwe assistent uitnodigt om hem te helpen met zijn academisch werk. In 1983 is dat dus Oliver, en in volle puberteitsontwikkeling wordt Elio verliefd op hem. De aantrekkingskracht blijkt wederzijds en de twee beginnen een romance die tot in de eeuwigheid hun leven zal kleuren/tekenen (schrappen wat niet past).

De levensvreugd knettert als een omschrijving die zich niet laat omschrijven. Guadagnino laat alles vloeien en meanderen als het leven zelf. Een blik, een woord, een halve zin, een achteloos gebaar … alles heeft invloed op de relatie tussen Elio en Oliver. Conflicten die zouden opduiken in een platsentimentele stationsromanaanpak zijn hier in geen velden of wijngaarden te bespeuren. Zelfs het zwijgen van Elio’s ouders zegt meer dan duizend woorden. En komt samen in een scène die Stuhlbarg ongetwijfeld wel een paar acteerprijzen zal opleveren. Of dat toch minstens in elk geval zou moeten doen.

Ook het oor wordt verwend. Guadagnino heeft blijkbaar een warme plek in zijn hart voor “Love My Way” van The Psychedelic Furs, prikt doorheen de nostalgie van elke tachtiger door F.R. David, Joe Esposito en Bandolero op de soundtrack te gooien en wisselt daarnaast klassieke composities van onder meer Bach en Ravel af met nieuw werk van troubadour Sufjan Stevens. Een rollade aan auditieve emoties die perfect past bij het leven en welzijn van de twee getergde geliefden.

Voor wie er nog op staat: tijd om van die barricades te komen. “Call Me By Your Name” is geen eikes of bweikes, maar een relaas over liefde die in al zijn ongrijpbare facetten bij de lurven wordt gegrepen. Een film die tegelijkertijd slaat en zalft, waarin warm en koud elkaar omarmen en waarin het bingelen van een traan bij je ‘significant other’ - of bij jezelf - wel eens geen zichtbedrog zou kunnen zijn. In elk geval is het na deze onversneden parel dubbel en dik nieuwsgierig uitkijken naar Guadagnino’s komende remake van Argento’s seventiesklassieker “Suspiria”.

Gezien op het Filmfestival van Gent.