Schermen en boeken zijn er mee te vullen, met waargebeurde feiten die geadapteerd zijn als film nadat er eerst al een documentaire over werd gedraaid. Omdat dit stukje leesvoer geen boek is en slechts een enkel scherm mag vullen van de internetpolitie beperkt de titelstrooierij zich hier tot de eerste paragraaf. Enfin, tot de tweede.

Waarin je kan lezen dat de stalenkabelwandeling uit 1974 van Fransman Philippe Petit tussen de toppen van het World Trade Center als documentaire Man On Wire in 2008 werd uitgebracht en als film The Walk in 2015. Waarin ook staat dat Werner Herzog de wederwaardigheden van de Duitse piloot Dieter Dangler die tijdens de Vietnamoorlog door de Vietcong gevangen werd gehouden tweemaal verfilmde: als documentaire Little Dieter Needs To Fly in 1997 en als film Rescue Dawn in 2006. Waarin ook nog even wordt vermeld dat Oscarwinnaar The Eyes Of Tammy Faye uit 2021 een uitbreiding is van de gelijknamige documentaire uit het eeuwwisseljaar 2000. Tot hier dus de bruggen naar Call Jane, waarin het verhaal van het Jane Collective wordt gebracht, net zoals het eerder dit jaar ook al centraal stond in de documentaire The Janes.

Wie dat collectief was? Een door vrouwen gerunde organisatie uit Chicago die tussen 1969 en 1973 in het geniep abortussen uitvoerde omdat het toen in Amerika verboden was voor zwangere vrouwen om hun zwangerschap medisch te laten beëindigen. Het feit dat de abortuswetgeving in Amerika eerder dit jaar door het hooggerechtshof werd teruggeschroefd naar min of meer dezelfde situatie als toen maakt de timing van de zowel de docu als de film treffend en cynisch.

In The Janes worden archiefbeelden afgewisseld met interviews met toenmalige leden van de organisatie: ideaal voor wie wat wil bijleren of graag oude beelden opslurpt. In dit door Carol-scenariste Phyllis Nagy geregisseerde Call Jane wordt het baanbrekende verhaal grotendeels in fictievorm gegoten. En krijgt het zelfs allemaal een goedgevoelvibe mee. Wat op zich een beetje raar is voor wat in de eerste plaats diep drama zou moeten brengen. En wat meteen ook verklaart waarom Call Jane her en der wat wordt verketterd. Grotendeels ten onrechte wel, daar de urgentie en relevantie van het Jane Collective wel degelijk behouden is gebleven in deze film.

Gids van dienst is de zwangere huismoeder Joy (Elizabeth Banks). Haar zwangerschap is niet zonder gevaar en verhoogt de kans dat ze een dodelijke hartaanval krijgt. Edoch, omdat de kans dat Joy haar zwangerschap alsnog kan overleven ruim vijftig procent is, weigert de raad van het ziekenhuis waar ze in behandeling is om een abortus toe te staan. Uiteindelijk komt Joy met het Jane Collective in contact waar ze voor zeshonderd dollar een veilige, maar clandestiene abortus kan laten uitvoeren. Joy blijft nadien aan de vereniging kleven en zal er uiteindelijk zelfs meewerken aan de eigenlijke abortussen.

Het verhaal van The Jane Collective is wis en waarachtig complexer dan Nagy hier laat uitschijnen: wie een scherp debat wil richt zijn pijlen dan beter ook op de documentaire en niet op deze milkshakeversie waarin het drama vaak ondergeschikt is aan de goede luim. Mee aangeboden door Banks en door Sigourney Weaver die een fictieve versie van Jane-oprichtster Heather Booth neerzet. Oorspronkelijk gingen Elisabeth Moss en Susan Sarandon trouwens de hoofdrollen vertolken, maar conflicterende agenda’s staken daar een stokje voor. Nagy verpakt haar (wel ja) pregnant stukje Amerikaanse burgerrechtengeschiedenis als vlot en braaf multiplexvoer en laat daarbij de grens tussen info- en entertainment meer dan eens vervagen.

Het sleutelwoord blijft echter vlot: zelfs al mist de regie van Nagy bij momenten wat punch en snee, Call Jane heeft genoeg zwier om de liefhebbers van rechttoe rechtaan Hollywoodentertainment twee uur lang netjes vulgariserend op hun wenken te bedienen.

Gezien op Film Fest Gent.