Corrupte politici, rechters en politiemensen: ze bestaan. Toch zeker als we Hollywood mogen geloven waar met de regelmaat van de klok films van de lopende band rollen die minder frisse zaken van de institutionele machten aan het licht brengen. Het is niet anders in “Broken City” waar ontucht hoogtij viert in New York.

De aftrap gebeurt met een rechtszaak tegen NYPD-agent Billy Taggart (Mark Wahlberg). Die schoot een pedofiel neer, wat van hem voor de ene helft van de stad een held en voor de andere een machtsmisbruikende moordenaar maakt. Het proces draait in Taggarts voordeel uit, en daarvoor krijgt hij eeuwige dank van burgemeester Nicholas Hostetler (Russell Crowe op automatische piloot), die best blij is dat er een kindermisbruikende pervert minder in zijn voortuin rondloopt. Dankbaarheid waar Taggart niet veel voor koopt: er duikt immers bezwarend materiaal op waaruit blijkt dat hij de verdachte koelbloedig neerschoot en dat het geen wettelijke zelfverdediging was. Dat bewijs verdwijnt achter slot en grendel, en Taggart wordt op non-actief geplaatst om een eventueel schandaal te vermijden.

Zeven jaar later heeft Taggart het moeilijk om het financiële hoofd boven water te houden als privédetective. Hij vult zijn uren met het fotograferen van overspelige mannen en vrouwen en ziet zich geconfronteerd met een heleboel klanten die er niet zo happig op zijn om hun facturen te betalen. Tot wanneer hij op een dag ontboden wordt bij Hostetler. Die is verwikkeld in een harde strijd om het burgemeesterschap met kandidaat-burgemeester Jack Valliant (Barry Pepper). Hostetler weet dat zijn vrouw Cathleen (een fletse Catherine Zeta-Jones) een affaire heeft en hij huurt Taggart in om hem daarvan bewijzen te leveren, zodat haar scheve schaats geen smet kan werpen op zijn verkiezingscampagne. Taggart aanvaardt de opdracht (het bedrag dat hij voor die ene opdracht krijgt is groter dat wat al zijn klanten samen hem op een jaar betalen) en ontdekt dat ze een verhouding heeft met Valliants campagneleider Paul Andrews (Kyle Chandler). Wat van het overspel een extra geladen politieke tijdbom maakt. En van Taggart een speelbal in een stinkende zaak waarin niet alles is wat het blijkt te zijn.

Scenarist Brian Tucker brengt in zijn debuut weinig nieuws onder de verhaalzon. Toch stond zijn scenario lange tijd op een lijst van de meestbelovende niet-geproduceerde scenario’s in Hollywood. De eerste aanzet voor de verfilming ervan dateert al uit 2008. We kunnen ons voorstellen dat deze film gemakkelijk in de dvd-uitverkoop zou zijn terechtgekomen, ware het uiteraard niet van de aantrekkelijke cast (Wahlberg, Crowe en Zeta-Jones) die ervoor zorgt dat de prent waarschijnlijk overal in de wereld een faire bioscooprelease krijgt.

Regisseur Allen Hughes (ditmaal zonder zijn tweelingbroer Albert aan het werk met wie hij eerder “Menace II Society”, “Dead Presidents”, “From Hell” en “The Book Of Eli” inblikte) weet gelukkig een entertainende detectiveprent uit het materiaal te puren. Maar ook niet meer dan dat: de broodnodige urgentie die het verhaal écht verschil kon laten maken met andere gelijkaardige middelmaatproducties is hier helaas niet aanwezig.
Wel mooi is het onderliggend noir-aroma: let vooral op de dialogen tussen Wahlberg en zijn secretaresse/medewerkster Katy (Alona Tal) die een tegelijk speelse en hard boiled sfeer uitademen. En die in schril contrast staan met de soapoperaproblemen die komen kijken bij Wahlbergs relatie met zijn partner Natalie (Natalie Martinez). Uitsmijterig leuk is het dan weer om Griffin Dunne (uit jarentachtigfavorieten “An American Werewolf In London” en “After Hours”) nog eens terug te zien, zelfs al komt de man nauwelijks vijf minuten in beeld.