Ze hadden het nog gezegd. Start geen firma op in de buurt van King's Cross. K.C. is een verpauperde buurt in Londen die bijgevolg niet bewoond wordt door de elite van de Engelse bevolking. Nochtans hebben Will (Jude Law) en Sandy (Martin Freeman) hun bedrijf Green Effect dat zich heeft gespecialiseerd in (landschap-)architectuur, gevestigd in de buurt van deze locatie. Er valt in de firma nogal wat te stelen aan hoogtechnologische apparatuur en daar komt nog bij dat er nauwelijks of geen sociale controle is dus kiest men maar voor een goed en betrouwbaar alarmsysteem.
Maar dat volstaat niet want al snel wordt ingebroken in de firma en maakt de persoonlijke laptop van Will deel uit van de buit. Niet onbelangrijk want op deze draagbare computer staan heel wat persoonlijke en dus bijzonder waardevolle beelden en filmpjes. Ondermeer van Bea,  de dochter van Wills vriendin die een sterke neiging tot autisme heeft en daarenboven nauwelijks aan slapen toekomt.

Lang duurt het niet voor een tweede inbraak wordt gepleegd en net als in het eerste geval weet men ook dan het alarmsysteem te omzeilen door het netjes op tijd intikken van de toegangscode (!). De twee vennoten besluiten dan maar om samen de wacht te houden. Veel meer dan een opdringerig plaatselijk hoertje valt er de eerste nachten niet te beleven waardoor Sandy al snel afhaakt.
Gelet op het grotere belang voor Will (niettegenstaande een deel van de foto's al op een CD'tje werd gebrand dat achtergelaten werd tijdens een tweede inbraak) is hij de enige die volhardt in het innemen van de nachtelijke controleposten.
Maar dan komt het moment waarop Will getuige is van een volgende inbraakpoging en de dief achterna gaat. Met wat moeite slaagt hij er in de jonge kerel te volgen tot bij hem thuis. Een tijd later neemt hij contact op met de bewoners en komt te weten dat de moeder van de jongen om wat bij te verdienen kledij herstelt. Maar dat betekent natuurlijk nog niet dat de zaak daarmee voor iedereen opgelost is, het ligt allemaal een stuk moeilijker...

Lang geleden probeerde Anthony Minghella al eens te schrijven aan een stuk met de titel Breaking and Entering. Het vertrekpunt was een koppel dat bij hun thuiskomst vaststelt dat ingebroken werd. Wanneer ze een inventaris opmaken van wat gestolen is bemerken ze dat er ook dingen werden toegevoegd aan hun inboedel. En het zijn precies deze dingen die zorgen voor problemen binnen hun huwelijk. En dan was er een tweede element dat voor enige inspiratie zorgde bij het verhaal van Breaking and Entering. Op het ogenblik dat Minghella in Roemenië was voor een scoutingopdracht voor de film Cold Mountain (jaren geleden dus) werd hij meermaals opgebeld door zijn zoon die liet weten dat de kapel die men had gekocht in Noord-Londen weeral eens het bezoek had gehad van inbrekers. Men renoveerde het gebouw om het later te gebruiken als studio en in een periode van acht weken werd maar liefst dertien (!) keer ingebroken.
Opvallend is de voorbereiding van Julliete Binoche op haar rol. De actrice reisde af naar Sarajevo, niet alleen om er meer te weten te komen over de taal, de cultuur en de sfeer die er heerst na de oorlog, maar vooral om er kennis te maken met de Bosnische vrouwen en zich aan de hand van hun ervaringen tijdens de oorlog beter te kunnen inleven in haar rol.

De sterke trailer van Breaking and Entering zal voor wie de film heeft gezien eerder een fout beeld geven van wat deze nieuwste prent van Anthony Minghella te bieden heeft. De getalenteerde filmmaker (Cold Mountain) wil met Breaking and Entering blijkbaar zijn uiterste best doen om de liefhebbers van zoveel mogelijk genres tevreden te stemmen. De slechte verstandhouding tussen Will en zijn vriendin Liv en de aanwezigheid van haar 13-jarige dochter die het allemaal nog een stuk complexer en moeilijker maakt voor de twee is op zich al een solide basis om er een goed (psychologisch) drama rond uit te bouwen. Maar dan is er nog de ontluikende romance tussen Jude Law en Juliette Binoche die Minghella even 'meeneemt' in het verhaal en voor tevredenheid onder de romantische zielen moet zorgen (de drie niet-verkouden dames voor ons haalden na de film de kleenex'en boven wat onze stelling voor genre 1 en 2 bevestigt). En de problematiek van verschillende bevolkingsgroepen in dezelfde buurt en de conflicten die ontstaan hiertussen, ook dat biedt scenariogewijs wel wat mogelijkheden natuurlijk.

Maar op het ogenblik dat Breaking and Entering goed op weg lijkt om de status van 'langdradig' opgespeld te krijgen lijkt het plots dan toch nog interessant te worden tijdens de scénee waarin een fototoestel opduikt in de slaapkamer. Minghella had op dat ogenblik nog de kans om het goed te maken door het inbouwen van een fantastische U-turn in het scenario en ons een flitsend en (super)spannend, onverwacht einde te geven. Maar de man die vroeger ook al The Talented Mr. Ripley maakte, stelt ons ook dan teleur en kiest voor een melig einde dat zo vlak en inspiratieloos is als de waterspiegel van een zwembad na sluitingstijd. Breaking and Entering brengt dus veel te veel verhalen en genres in een film die flink onder het niveau blijft van Minghella.