Vampier, weerwolf, kannibaal: aardse problemen kennen ze allemaal. Want ja, assimileren met den gewone mensch die tevens ook dienst doet als aperitiefhap, hoofdschotel of dessert: gemakkelijk is dat allemaal niet, zo blijkt.

Dat droeve lot wordt in Luca Guadagnino’s Bones and All uit de doeken gedaan als een grotendeels ongemakkelijk in elkaar hakende kruisbestuiving tussen een jongvolwassenverhaal à la Twilight en meer potente gewetenshorror à la Near Dark. Of dat een combo is die vlot wegkijkt en potent van opbouw naar finale leidt? Hum …

Slecht kan Camille DeAngelis’ bronroman uit 2015 alvast niet geweest zijn, daar het boek de Alex Award won. Een award die sinds 1998 wordt uitgereikt en jaarlijks tien boeken in de kijker plaatst die eigenlijk voor volwassenen zijn maar ook jeugdige lezers tussen twaalf en achttien jaar in de leerrijke en voedzame literatuurnetten zouden moeten weten te strikken. Denk hierbij ook aan Neil Gaimans Stardust, Tracy Chevaliers Girl With A Pearl Earring, Khaled Hosseini’s The Kite Runner, Kazuo Ishiguro’s Never Let Me Go, Ernest Clines Ready Player One of zelfs Martin Weirs The Martian.

Door de jeugdige leeftijd van beide protagonisten lijkt Bones and All – in de verfilming althans – net de omgekeerde beweging te maken: de focus ligt in de eerste plaats op emotioneel gevoelig jong grut terwijl het meer volwassen aspect aan de zijlijn staat. Een opsplitsing die Guadagnino niet echt in balans krijgt, met als resultaat een film met pieken en dalen en nauwelijks enige urgentie. Guadagnino regisseert ditmaal ook opvallend minder uitbundig of showofferig dan bij vroegere gelegenheden. Dus zelfs een visueel uitbundige potpourri moet je ditmaal niet verwachten.

Hoofdpersonage van dienst: de achttienjarige Maren (Taylor Russell) die na een uit de hand gelopen eetfestijn op de vlucht slaat en beseft dat ze het vanaf dan zonder haar tot dan toe beschermende vader moet doen. Op haar zoektocht naar een nieuwe woonplaats wil ze van de weeromstuit ook gebruik maken om uit te zoeken wat er destijds met haar moeder is gebeurd. Onderweg loopt ze uiteraard andere kannibalen tegen het lijf: psychopathische, idiote en ook eentje die eruit ziet als Timothée Chalamet – een zielsverwant die haar helpt om haar kannibaalzijn te aanvaarden.

Als onevenwichtige roadfilm huppelstruikelt Bones and All twee uur lang door nogal wat tenenkrommende scènes: Mark Rylance krijgt weinig animo in zijn rol als zothuis van dienst, en ook Michael Stuhlbarg en David Gordon Green waren beter bij hun moeder thuisgebleven. Maar dat is nog allemaal gehannes in de zijlijn: erger is dat de centrale romance tussen Russell en Chalamet zelden vonkt. En dat komt grotendeels door Chalamet die als een zelfbewuste en teveel op automatische piloot vliegende hybride van James Dean en Leonardo DiCaprio zwijmelindruk wil maken maar geen interessante laag aan zijn personage weet toe te voegen. Wat maakt dat Russell hier de meest potente acteerprestatie neerzet. Wat steek houdt, aangezien zij ook de eer en het genoegen heeft om het hart van de plot te zijn. Maar de film uit het moeras trekken doet ze niet.

Hoog scoren op de ladder van horrorgruwel is er voor Bones and All niet bij – al zijn er een paar scènes met aanzienlijke bijtsporenschade – en als geselgedicht over verdoemde geliefden op de vlucht moddert het scenariotechnisch maar wat aan. Geen aromatisch viersterrenmenu dus deze Bijtlands, maar eerder een onderkoeld fusionrecept met weinig smaak en nog minder kraak.

Gezien op Film Fest Gent.