Met een cast bestaande uit Audrey Hepburn, Ben Gazzara, James Mason, Omar Sharif, Romy Schneider, Irene Papas, Beatrice Straight en Gert Fröbe kan je gemakkelijk een Agatha Christie-verfilming bevolken. Of een adaptatie van een Sidney Sheldon-potboiler, zo blijkt.

Terence Youngs verfilming van het uit 1977 tammende Bloodline doet zijn cast echter geen eer aan. Het door Laird Koenig bijeengepende script is immers zo bloedloos dat je als kijker geen grip krijgt op de plot waarin de erfgename van een groot medisch conglomeraat naar het leven wordt gestaan omdat zij het bedrijf niet op de beurs wil positioneren. Opvallend: telkens er een cruciale scène op stapel staat, verlamt een ruwe en ongeïnspireerde montage elke vorm van spanning. Wie daar verantwoordelijk voor is … kielhalen die mafketel. Of is het een beslissing die van hogerhand tijdens de postproductiefase werd genomen? Toen Bloodline naderhand op de Amerikaanse televisie werd vertoond, was dat af en toe in een versie van twee uur en een half: het toegevoegde halfuur maakte sommige zaken substantieel duidelijker, onder meer de motivatie van de dader. Die langere versie werd naderhand nooit op video of dvd uitgebracht.

De eigenlijke bioscoopversie werd door de bejubelde filmjournalist Roger Ebert beschouwd als de slechtste Hollywoodfilm van 1979. En is in die optiek een must voor iedere liefhebber van grootschalige projecten met ‘een sterrencast’ die nauwelijks weet van welk hout pijlen maken. Zo zit Fröbe bijna constant te converseren met een uit de kluiten gewassen supercomputer om te ontdekken hoe de vork in de chantage- en moordsteel zit. Hepburn had minder reden tot lachen: zij dacht de hoofdrol te krijgen in een jetsetthriller, maar moest constateren dat ze verzeild was in een R-ratedfilm – meteen de enige uit haar carrière. En dat was niet naar haar zin, omdat ze de film in de eerste plaats had geaccepteerd omdat ze goed met Young had samengewerkt voor Wait Until Dark. De inlassing van een subplot rond snuffporno en -moorden zorgde echter voor een R-rating en nogal wat consternatie bij de fans van de brave Hepburn – ook al is zij nooit betrokken in die subplot. Wie wel, is eigenlijk ook niet duidelijk, daar het snuffgedoe geen enkel relatie heeft met de hoofdintrige – al is dat in de langere versie misschien wel het geval.

Incompetente pulpcinema waarin iedereen maar wat schijnt aan te modderen: dat is Bloodline in een notendop. En daar kunnen mooie plaatjes in Sardinië, New York, Londen, München, Parijs, Rome en Zwitserland weinig aan veranderen. Ook de soundtrack van Ennio Morricone kan dat trouwens niet. Candice Bergen, Jacqueline Bisset, Diane Keaton, Laurence Olivier en Maximilian Schell mogen alvast tevreden zijn dat ze het inzicht hadden om geen rol te accepteren in deze uitschuiver.