Blaat het niet, dan schaadt het niet. Dat is zowat het motto van deze Nieuw-Zeelandse horrorkomedie waarin het bloedvergieten voortvloeit uit genetisch gemanipuleerde schapen. Als je weet dat er ruim 40 miljoen (dat is tien schapen per inwoner) van die wollige dieren grazen in de Nieuw-Zeelandse heuvels, dan mag het duidelijk zijn dat er geen gebrek is aan bloeddorstige tweehoevigen.

Op de boerderij van de Oldfields alleen al lopen 50.000 schapen. Nieuwe eigenaar Angus Oldfield (Peter Feeney) voert er in het geniep genetische experimenten uit om op die manier het perfecte schapenras te creeëren. Zijn jongere broer Henry (Nathan Meister), die een schapenfobie heeft nadat Angus hem lang geleden eens de stuipen op het lijf joeg met een schapenkarkas komt die experimenten toevallig op het spoor aan de zijde van de milieuactiviste Experience (Danielle Mason). Wanneer een muterend lamembryo de eerste beet uitdeelt, is het hek snel van de dam. Zeker als de slachtoffers op hun beurt in mensschapen transformeren…

Debuterend cineast Jonathan King steekt niet onder stoelen of banken dat hij een hevige fan is van uitzinnige splatterfeesten als Sam Raimi’s “Evil Dead” en vooral van landgenoot Peter Jackson, die de Nieuw-Zeelandse horrorprent op de kaart zette met “Bad Taste” en “Braindead”. Frappant is dat King voor zijn effecten kon rekenen op de WETA Workshop, een intussen ook in Hollywood geïntegreerd effectenhuis dat destijds door Jackson werd opgericht. King probeert zijn film zowel spannend als komisch te houden, maar helaas verzandt zijn scenario nogal eens in infantiel drijfzand. Op de animatronische schapen en splattereffecten valt weinig op te merken of af te dwingen, de grappen in het scenario zijn vaak van een beduidend minder niveau.

Referenties naar schapenliefde, schapenballen en ontploffende schapenscheten zijn nogal halfslachtig uitgewerkt, en ook de vertolkingen zijn niet echt om over naar huis te schrijven. Een onevenwichtige uitwerking die echter niet in de weg staat dat “Black Sheep” een film is die elke zichzelf respecterende horror- en splatterfun toch zeker een keer moet zien. King toont dat er echt veel potentieel zit in het schaap als moorddadig wezen (de beesten hebben dan ook 32 tanden), zeker in de beste scène van de film: een uitzinnig gore slachtpartij tijdens een openluchtseminarie, waarbij de darmen, stukken huid en afgerukte voeten duchtig in het rond vliegen.

De meest significante extra (de making of) concentreert zich overvloedig op die scène en op de animatronische schapen. De focus op de werkwijze van WETA is even boeiend als eender welke extra op pakweg een “Star Wars”-making of. Helaas houdt de relevantie daar op. De andere extra’s voegen op zich niets toe, of zijn zelfs compleet overbodig. Zo zijn zo goed als alle losse interviewstukjes uit de making of gehaald, hetgeen vooral tot tijdverlies lijdt.

Ook de selectie van los te kiezen scènes, foto’s en bloopers leidt nergens heen. Echte afficionados kunnen de film wel voor een tweede keer bekijken met een Nederlands ondertitelde commentaartrack. Waarom daar een tweede schijfje voor nodig was, is een vraag die enkel door de marketinggoden kan worden beantwoord. Slotsom: “Black Sheep” is verplicht horrorvoer voor splatterfans, maar haalt het toch niet bij de door Jonathan King zelf aangehaalde voorbeelden.