Zelfpromotie: het is een kunst die Adil El Arbi en Bilall Fallah tot in de kleinste punten (de puntjes, dus) beheersen. Twee Belgische filmmakers van allochtone origine die zowat door alle echelons van de media worden omarmd en gehypt, en schijnbaar zowel bij ukkepukken als oma’s goed in de markt liggen … du jamais vu. Zeker omdat de films die ze maken niet meteen toegankelijk zijn voor alle lagen van de bevolking. Gewelddadige zestienpluscinema die de controverse en het geweld niet schuwt, wordt algemeen aanvaard als ‘klasse van bij ons’. Niet alleen door de filmpers – wat nog enigszins logisch is – maar ook door de tuin-, huis- en keukenmedia die gretig een graantje meepikken van de hype, en die zelfs mee aansturen. 

Vorig jaar zorgde de overwinning van Adil El Arbi in “De Slimste Mens Ter Wereld” ervoor dat debuutfilm “Image” een dikke hit werd in de bios. Dat terwijl de film over de invloed van de media op de perceptie van de allochtone gemeenschap genoeg kinderziektes vertoonde om alle pediaters van het land overuren te laten draaien. Opvolger “Black” mag openen onder een nog beter gesternte, vooral omdat er ditmaal een sterke filmische perceptie voor de release werd gecreëerd. De prent won een prijs op het festival van Toronto, kreeg met veel tamtam een Belgische première op Film Fest Gent – waar hij de publieksprijs in de wacht sleepte, en intussen is het algemeen bekend dat El Arbi en Fallah getekend hebben bij een vooraanstaand agentschap in Amerika, waardoor de kans groot is dat ze daar in de nabije toekomst een grootschalige actieprent kunnen draaien. Opnieuw genoeg toeters en bellen dus om de doorwinterde cinefiel en de occasionele cinemaganger broederlijk nieuwsgierig naast elkaar in de zaal te krijgen.

Adder onder het objectief ingekleurde gras: “Black” is niet echt een goede film. Ook al halen heel wat recensenten graag de vier sterren van onder het stof om het te hebben over flitsende grootstadcinema die hier nog niet eerder gemaakt is. Inderdaad, El Arbi en Fallah maken Belgische cinema met een internationale uitstraling. De beeldvoering is Amerikaans, de thematiek over problemen tussen de verschillende leefgemeenschappen in Brussel lokt polemieken uit en het casten van onbekende namen in de hoofdrol die veelal via straatcastings werden gerekruteerd is op zich ook niet meteen een commerciële zet. Cinema vanuit de buik dus van twee jonge filmmakers die van meet af aan laten blijken klaar te zijn voor het grote werk. Extra troef: “Black” is gebaseerd op een jeugdroman van Dirk Bracke, een gerespecteerd Vlaams auteur van wie eerder “Het Engelenhuis” werd verfilmd – door Hans Herbots als “Bo”. En zo krijg je een ruim kader voor iets wat zich eigenlijk even gemakkelijk als exploitationcinema laat omschrijven.

In se is “Black” een in Brussel gesitueerde variante op “Romeo & Juliet” en “West Side Story”: de verboden liefde tussen een jongen en een meisje uit twee verschillende gemeenschappen zorgt voor een clash tussen beide clans. Marwan (Aboubakr Bensahi) is een Marokkaans straatboefje, Mavela (Martha Canga Antonio) een Afrikaans meisje dat deel uitmaakt van de bende Black Bronx. Grote liefde tussen de twee, zij het er een die door hun leefomgeving niet wordt getolereerd. Een van de redenen waarom “Black” niet altijd doel treft: El Arbi en Fallah laten de verboden liefde vaak links liggen en hebben meer aandacht voor het doen en laten van de twee bendes, waarbij ze gretig inzoomen op de excessen van de grauwe geweldcinema waar ze fan van zijn (titels als “La Haine” en “Cidade De Deus” op kop). Met als meest gecontesteerde scène een verkrachtingscène die in Amerika misschien net zou kunnen voor een R-rating. Tijdens die momenten is “Black” teveel “all dressed up with no particular place to go”. 

Best mooi hoe de filmmakers de skyline en multiculturele straatinvulling van Brussel integreren in hun beeldenpakket – ja, beide heren kunnen filmen en tonen dat graag. Ze zouden gek zijn het niet te doen, zelfs. Helaas vinden ze geen manier om de romance tussen Marwan en Mavela echt pakkend te maken, de geïnspireerde vertolkingen van nieuwkomers Bensahi en Antonio ten spijt. En het bruut etaleren van straatgeweld lokt in de eerste plaats apathie uit, flitsend beeldgebruik of niet. Vanuit die optiek kan de stap van Hollywood in Brussel naar Hollywood in Hollywood voor El Arbi en Fallah alvast niet al te groot zijn.