The Big White


verdeler

acteur/actrice (10)





regisseur (1)
producent (1)

Je moet maar lef hebben. Op krek dezelfde dag als de meest gehypte film van het (na)jaar een onafhankelijk gemaakte doch commercieel ogende film in de Belgsiche multiplexen droppen. Als nederige supporters van underdogs aller windstreken zouden we deze film dan ook een duwtje in de rug moeten geven, maar helaas... The Big White is een draak van een film, en hoe minder woorden er aan vuil gemaakt worden, hoe beter.

Paul Barnell (Robin Williams, rustig verder zijn carrière om zeep helpend) baat ergens in een boerengat in Alaska een reisbureau uit. Hij heeft torenhoge schulden en zoekt naar een goede manier om samen met Tourette-echtgenote Margaret Holly Hunter, die haar script-agent ook eens op het matje mag roepen) warmere oorden op te zoeken. Paul aast op verzekeringsgeld na de verdwijning van zijn broer een paar jaar terug. Helaas voor hem blijft verzekeringsagent Ted (Giovanni Ribisi) onvermurwbaar : zolang er geen lichaam is, wordt Paul niet uitbetaald. En dan vindt Paul een lichaam, gedumpt door maffiosi in een vuilniscontainer. Paul ontvoert het lijk, werpt het tussen de wolven en wil Ted doen geloven dat het zwaar toegetakelde lichaam dat van zijn broer is. Ted vertrouwt het zaakje niet en schaduwt Paul, die ook nog eens op de hielen gezeten worden door twee inepte maffia-stuntels die eerst het lijk terugwillen, maar ook genoegen nemen met Pauls verzekeringsgeld. En dan verschijnt plots de broer van Paul terug levend op het toneel, eveneens azend op een deel van de buit. En dan zzz zzz…
The Big White” is een film die de dvd-distributeur binnen een paar maanden waarschijnlijk geen windeieren zal leggen. De film heeft een op het eerste zicht interessante cast en de dvd/video-huurder is toch een stuk minder kritisch dan de doorsnee biosbezoeker. En waarschijnlijk krijgen holle woorden als ‘knotsgek’, ‘de rol van zijn leven’, ‘hilarisch’ en ‘inktzwart’ een plaats op de inlay. De kans dat u de film zonder barstende hoofdpijn zal uitkijken is echter klein. Zit het nog enigszins snor met de opbouw van het verhaal, hoe verder de film vordert, hoe hopelozer hij wordt. Het scenario wil grappig zijn, maar gaat ten onder in een talentloze poel van verderf en mislukking. Laat u ook niet in de luren leggen door de vergelijkingen met “Fargo” van de broers Coen. Ja, er ligt veel sneeuw en ja, er wordt gelachen met dode mensen, maar daar houdt de ‘vergelijking’ definitief op. Het laatste kwartier moet zelfs zowat het slechtste zijn dat we dit jaar in de bioscoop mochten aanschouwen. Kortom, bank achteruit voor iedere acteur/actrice die hieraan meewerkte en aangetekende brief met ‘ooit al eens aan een andere carrière gedacht’-opmerking voor de regisseur en scenarist van deze ‘big shite’.