Tijd laat zich niet gemakkelijk vangen. Jim Croce probeerde het in 1973 in een fles, en over die poging wordt nog altijd gesproken. Gezongen zelfs. Er zijn ook andere manieren om toe te slaan: door standvastig het verleden te enteren bijvoorbeeld of simpelweg door jong van geest en hart te blijven. Het vlieden van de tijd is een van de neventhema’s die regisseuse Anke Blondé aanraakt in haar langspeeldebuut “The Best Of Dorien B”. Gebed in de identiteitscrisis van het hoofdpersonage kon dit een luie romcom zijn geworden à la “Plan Bart”. Gelukkig lagen de ambities van Blondé hoger.

“The Best of Dorien B.” cirkelt als dramedy rond de 36-jarige Dorien - met pit en verve vertolkt door de eveneens in filmland debuterende Kim Snauwaert. Blondé - die behalve regisseuse en scenariste ook casting director is - leerde Snauwaert kennen aan de schoolpoort waar beiden op hun kinderen stonden te wachten. Toeval laat zich soms ook in een fles vangen. Op het eerste zicht heeft Dorien alles om gelukkig te zijn: boeiende job, leuk gezin, ruim huis, ditjes, datjes enzovoortjes.

Een knobbel in de borst zet haar leven echter op stelten, met een existentiële crisis als gevolg. Logisch, met de dood als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Het overspel van haar echtgenoot (Jelle De Beule) doet plots weer zeer, en ook de mogelijke scheiding van haar ouders (Dirk Van Dijck en Katelijne Verbeke) zorgt niet voor gemoedsrust. Waardoor ook de zaken die ze nooit eerder in twijfel trok - haar moederschap en haar carrière als dierenarts, ook al wou ze eigenlijk lid worden van Dierenartsen Zonder Grenzen - plots geen voldoening meer geven.

Het ontwortelen van Doriens crisis verloopt met de spreekwoordelijke lach en traan. Maar snijdt niet altijd diep genoeg. Alles is al eens eerder gedaan in filmland, natuurlijk. En die herkenbaarheid zorgt ervoor dat “Dorien B.” nogal eens durft te watertrappelen in plaats van een gracieuze duik te nemen. Toch zijn er genoeg intrinsieke kwaliteiten. Niet in het minst omdat Blondé een paar trefzekere scènes uit de camera schudt die bewijzen dat ze voeling heeft met het metier. Koppel dat aan de naturel van Snauwaert en je krijgt een film die zeker mag gezien worden, wars van alle getrappel. Ook mooi is dat Blondé voor een zo groot mogelijke realisme gaat in de omkadering: het borstonderzoek en de dierenartsscènes worden zonder franjes in beeld gebracht - wat helpt om de leefwereld van Dorien extra tastbaar te maken.

Beste bottelscène: die waarin een zichtbaar gelukzalig fietsende Dorien zich door het luisteren naar Vader Abrahams tweede “Smurfenlied” - te vinden op het meesterwerk “Vader Abraham in Smurfenland” - temidden van haar twijfels en miserie weer even kind voelt. Zowaar een machtig mooi naar de lurven grijpend-moment.