Willard was met een opbrengst van veertien miljoen dollar winstgevend genoeg voor de producenten om direct een sequel de vrije uitloop te geven. Eentje die begint met de eindscène van Willard, en direct terug de draad oppikt.

Zij het met een volledig andere cast – minder bekende namen ditmaal – en een nieuwe regisseur aan het roer. Alweer een voor wie horror niet echt bovenaan het lijstje verwezenlijkingen stond. Phil Karlson was in eerste instantie een noir/misdaadregisseur die graag de strijd van het individu tegen machtsmisbruik op de voorgrond plaatste, zoals in Walking Tall (1973) met Joe Don Baker – de bekendste film uit het latere deel van zijn carrière.

Opvallend in Ben: de soundtrack wordt gedomineerd door een van Michael Jacksons allereerste nummer-1-hitnoteringen. Een zeemzoete ballade/titeltrack dan nog wel. En die kwam na verluidt pas bij Jackson terecht nadat eerste keuze Donny Osmond zich niet kon vrijmaken voor de opnamesessies. En ja, dat suikerlied is een opvallende keuze, daar Ben nog meer dan Willard een meer pure horrorfilm is.

Ditmaal geen ratten in huis, maar een complete stad die door de diertjes wordt geratificeerd. Bijna de hele stad, want in de finale wordt het knaagdierleger zo goed als volledig levend geroosterd in de riolen door een met vlammenwerpers uitgerust politiekorps. Rattenvriend van dienst is ditmaal opnieuw een eenzaat, zij het eentje van pakweg een jaar of tien. Die Danny (Lee Harcourt Montgomery) is een hartpatiëntje, dus elke vorm van genegenheid – zelfs van een rat – is hem genegen. En Ben lijkt een perfecte speelkameraad. En is dat ook, tot wanneer hij dus met zijn leger de stad afstroopt op zoek naar voedsel en versnaperingen.

Meer ratten dan in Willard trouwens: knaagdierencoach Moe Di Sesso trainde er voor de eerste film vijfhonderd, voor de opvolger vierduizend. Even waren er zelfs plannen voor een derde film met tienduizend ratten, maar die film kwam er niet – al dan niet omdat Ben het financieel gezien bijlange na zo goed niet deed als Willard. Maar leut en vertier valt er wel aan te beleven aan deze beestenparade, zeker tijdens de grootschalige – of grootschalig ogende – scènes waarin de ratten kwispelstaartend en nagelbijtend het beeldscherm vullen.