Te lezen in de biografie van Kenneth Branagh: geboren als middelste van drie kinderen in december 1960 in Belfast, een zoon van protestantse ouders, op negenjarige leeftijd met de rest van het gezin verhuisd naar Berkshire in Engeland om te ontsnappen aan The Troubles. Yep, Branaghs Belfast bevat wel degelijk heel wat autobiografische elementen.

De film speelt zich af in 1969. Beginnen doet hij met een aanslag op katholieke gezinnen in een wijk in Belfast, eindigen met het vertrek naar Engeland van een familienaamloos Iers gezin. Dat de negenjarige Buddy – het anekdotische hart van dienst – eigenlijk de jonge versie is van Branagh staat buiten kijf. Een film uit het hart dus, en dat maakt het moeilijk om er smalend over te doen. Wat ook niet hoeft, want Belfast is een mooi en warm eerbetoon aan jeugdige onschuld en in nostalgie gedrenkte jongensdromen en -herinneringen. Voorzien van een fraai gecapteerd zon- en schaduwspel en stilistisch netjes met een zwart-witlens ervoor, zij het niet zonder strategisch gekozen kleurrijke interacties.

Het hoe en waarom van The Troubles doet Branagh niet uit de doeken, maar het effect van de etnonationalistische strijd tussen protestanten en katholieken in Belfast – en ver daarbuiten – laat hij wel degelijk voelen. Militairen en tanks in de straat, brutale aanvallen en moordzuchtige raids … ze staan de ontwikkeling van Buddy niet in de weg, maar ze tekenen uiteraard wel zijn jeugdjaren. Al is er ook ruimte voor ongebreideld speelplezier in de buitenlucht, eerste liefdes, sterke familiebanden, een levendige fantasie en een vroege voorliefde voor de kracht en pracht van cinema. Als coming of age-relaas sluit Belfast hiermee netjes aan bij het inmiddels al vijfendertig jaar oude Hope And Glory, John Boormans jongensblikvisie op de tweede wereldoorlog.

Visueel is Branaghs film een topper: smalle straten, benepen achterkoeren, kleine huizen, schijnbaar altijd in de achtergrond aanwezig zijnde bakstenen muren … als er een Oscar of BAFTA zou bestaan voor de beste evocatie van romantische arbeidersbuurten wint Belfast met vlag en wimpel. Narratief is het allemaal nogal fragmentarisch: eerder een samenlassing van anekdotes en herinneringen dan een echt geordend verhaal. En Branagh vergaloppeert zich net als in zijn Hercule Poirot-films af en toe iets teveel met cameratechnische Sturm und Drang wat hier en daar voor een stijl over substantie-gevoel zorgt. En terwijl de muggen toch aan het ziften zijn: drie duidelijke allusies op High Noon is ook wat teveel van het goede.

Maar dat is detailgezwam: Belfast is veel beter gediend met een focus op de elementen die de drie slotwoorden van dit stukje lettervoer rechtvaardigen. En daar horen ook geëngageerde vertolkingen bij: nieuwkomer Jude Hill is uitstekend als Branaghs alter ego, Judi Dench en Ciaràn Hinds incarneren de perfecte kibbelende grootouders en Caitriona Balfe vuurt en vlamt in een mooi neergepende moederfiguur. Jamie Dornan blijft iets minder plakken als vaderfiguur, maar aangezien hij ditmaal zijn zweep, enkelscharen en mondballen heeft thuisgelaten is hem dat vergeven. Ter zijner verdediging: zijn rol is minder sterk uitgeschreven dan die van Balfe.

Een sfeervolle ode aan het leven en herinneringen dus, deze Belfast. Of voor de slechte verstaander: een schone film.