Peter Berg is/was een begenadigd acteur (schuif “The Last Seduction” (nog) maar eens in de lader van de thuisbioscoop), maar als regisseur zit hij schijnbaar op een weg naar niemandsland. Of liever, op een weg naar Michael Bay-land (maar dat is eigenlijk een beetje hetzelfde). Na de idiote vuurspuwloze draak “Hancock” (waar zowaar een sequel van in de steigers staat) liet hij zich voor de kar spannen van “Battleship”, een lawaaierige prefabprent die zijn titel leent van het Hasbrobordspel en zijn plot van eender welke idiote grootschalige sf-rampenprent die Hollywood al dan niet met de groeten van Roland Emmerich of Michael Bay ooit heeft voortgebracht.

In 2005 ontdekt de NASA (ergens in een verborgen hoekje van ons melkwegstelsel) een planeet die heel goed op de Aarde lijkt, en dus zo goed als zeker leven kan herbergen. De NASA besluit te onderzoeken of die theorie klopt en of het daar wat vriendelijke jongens en meisjes zijn, door vanop een basis in Hawaii welkomsignalen naar de planeet te sturen. Tot hier de intro. Het eigenlijke verhaal begint met de fratsen van leegloper Alex Hopper (Taylor Kitsch, vers getransporteerd uit de megaflop “John Carter”, inmiddels ook bekend als de film die het management bij Walt Disney Pictures hertekende), de broer van marinier Stone Hopper (Alexander Skarsgard). Bij een poging om indruk te maken op de blondine Samantha (model Brooklyn Decker) verzeilt hij in de gevangenis, waarop voor Stone de maat vol is, en hij zijn broer verplicht om ook bij de marine in dienst te nemen. In akte twee is het 1212 en heeft Alex het tot 'tactical action officer' geschopt aan boord van het schip 'USS John Paul Jones'.  Hij is officieel samen met Samantha, en wil zelfs met haar trouwen, maar dat is niet zo voor de hand liggend. Ze is immers de dochter van admiraal Shane (Liam Neeson, die hier op een heel makkelijke manier zijn rekening spijst), en die heeft het een beetje gehad met het vaak nogal onprofessionele gedrag van Alex, zoals tijdens de internationale RIMPAC-oefeningen in Hawaii waar ook de Japanse marinevloot van de partij is.

Na wat scènes boordevol machospelevaren op de wijde oceaan, pikt het scenario de NASA-draad terug op en … wham … wake me up before you go-go … na zeven jaar landen eindelijk/alsnog buitenaardse wezens op aarde. Vier van hun gesofisticeerde schepen landen in de buurt van Hawaii, eentje maakt nagenoeg Hong Kong met de grond gelijk. Neen, erg vriendelijk zijn de in harnassen schuilgaande aliens niet. Gelukkig is de Amerikaanse marine in de buurt om de aarde te vrijwaren van de schietgrage en vernielzuchtige stinkerds en zijn ze vast van plan om hen terug naar hun planeet te keilen. Uiteraard krijgt Alex Hopper de kans te bewijzen dat hij geen lummel is en wel degelijk uit het goede heldenhout gesneden is. Gaat hij opnieuw verenigd worden met zijn geliefde blonde stoot die in de heuvels van Hawaii omsingeld is door de buitenaardse verkenners ?  Komt ook Liam Neeson ongeschonden uit de strijd ?  En hoe worden de buitenaardse ruimteschepen/oorlogstuigen onklaar gemaakt ?  Wie de antwoorden wil weten, kan terecht in het al dan niet dichtbij gelegen multiplex. Weet wel dat niet enkel de Amerikanen de helden zijn, maar ook de Japanners, al is dat laatste waarschijnlijk enkel maar om op het continent van de rijzende zon extra veel ticketjes te verkopen.

Voor wie het nog niet in het snotje had: veel nieuws (of interessants) valt er in “Battleship” niet te rapen. De effecten – hoe imposant ook – hebben we inmiddels al vele malen eerder gezien, al zijn ze eigenlijk de enige reden dat er toch nog een sterretje aan deze recensie kleeft. Wat op zich een klein mirakel is, gezien de godgeklaagde en weinig subtiele manier waarop de makers “Battleship” zien als een twee uur durende promofilm voor de Amerikaanse marine waarbij zelfs mariniers met een prothese of met een pacemaker zich in de strijd gooien. Hoe groot moet een bioszetel eigenlijk zijn vooraleer je er van plaatsvervangende schaamte kan onder kruipen tijdens de scène waarin gerimpelde veteranen “right stuff”- gewijs op het dek paraderen ?

Hebben we dan niets positiefs te vertellen over “Battleship” ?  Ja hoor. Vriendelijk als we zijn melden we dat Peter Bergs slappe oceaanhap zo’n twintig minuten korter is dan een gemiddeld Michael Bay-boempatatmaal. Bravo hoera hoezee. Oh ja, na de eindgeneriek komt er nog een extra scène. Die weliswaar niets toevoegt aan het geheel, maar vooruit … fans van postgeneriekknipogen blijven best op post tot de allerlaatste snik.