John Hughes mag dan wel een stulpje op de eeuwige tienerjachtvelden hebben opgezocht (vergeet voor het gemak en menslievendheid even de scripts die hij na de jaren tachtig neerpende), zijn geest is duidelijk levend en springend in het gaafrockende “Bandslam”, waar ook een fikse scheut Cameron Crowe doorheen is gemixt. Toch doet scenarist/regisseur Todd Graff (die als acteur opvallende bijrollen neerzette in “The Abyss” - hij was de man met de rat - en “Strange Days”) meer dan zomaar naäpen: “Bandslam” vindt moeiteloos een eigen stem en geluid en is met stip, vlag en wimpel de beste brok biosentertainment over tieners die zich dit jaar doorheen de releasekalender wurmde.

Centraal staat muziekminnende eenzaat Will Burton (een sterke en charismatische Gaelan Connell) die maar een vriend heeft die hem begrijpt: David Bowie. Tenminste, dat denkt en hoopt hij: Will gebruikt de vele emails die hij naar de rocklegende stuurt als een persoonlijk ventilatie- en dagboek, maar dusver heeft de Thin White Duke nog niet geantwoord. Will verhuist met zijn moeder (Lisa Kudrow) naar een boerengat in New Jersey, waar hij hoopt een nieuwe start te maken. En dat zou wel eens kunnen lukken: tot zijn grote verbazing komt Will op zijn nieuwe school quasi onmiddellijk in contact met twee interessante meisjes. Zijn leeftijds- en klasgenote Sa5m (Vanessa Hudgens) - de 5 is stom en spreekt u best niet uit - met wie hij samen een klasproject moet maken voor menswetenschappen, en de extraverte laatstejaars Charlotte (Alyson Michalka, die in het echte leven samen met haar zus Amanda Joy het in Amerika populaire tienerduo “78violet” – vroeger “Aly & AJ” vormt) die hem prompt engageert als ‘manager’ voor haar band waarmee ze wil meedoen aan de waanzinnig populaire Bandslammuziekwedstrijd. Door Wills schier onuitputtelijke muziekkennis krijgt de hobbyband een serieuze boost, en Will is helemaal van zijn melk door de bevallige Charlotte. Terwijl het uiteraard Sa5m is die een serieuze boon heeft voor Will...

Ja ja, hoor ik u al denken daar aan de andere kant van het scherm: weer zo’n inspiratieloze en op dertienjarige snotters mikkende goedkope 'Idool'- of 'X-Factor'-kloon. Mis poes. “Bandslam” een tienerfilm noemen is de lading maar voor de helft dekken. Ook al wordt de film nogal kig zo op de markt gezet. Let op de ongeïnspireerde poster en dito trailer, of zelfs op de synopsis in de vorige paragraaf. Ook die komt niet verder dan het schetsen van wat een voorspelbaar verhaal lijkt, maar “Bandslam” is veel, veel meer.

Het is een doorleefde film over opgroeien en het vervullen van dromen, met interessante personages die nooit in de val van de voorspelbare clichés trappen. De humor is vaak subtiel en nooit infantiel, de dialogen hebben opvallend veel diepgang (Wills gedachtenwisselingen met David Bowie zijn supercalifragilisticexpialidocious) en sommige scenariowendingen zijn volwassen genoeg om in een volwassenendrama ongeschonden de eindstreep te halen. De marketingmix mag dan duidelijk ogen naar de jonge snaken die “High School Musical” smaken (Vanessa Hudgens is goed op weg om net als Zac Efron naast die trilogie een mooie carrière uit te bouwen), de film appelleert naar een meer doorleefd publiek, getuige de soundtrack die David Bowie, The Velvet Underground, Glen Campbell en Wilco broederlijk naast elkaar plaatst.

“Bandslam” charmeert zowel de hippe filmliefhebber (een eerste kus koppelen aan een “Evil Dead II”-hommage – er zijn al voor minder gesmolten cinefiele ingewanden van de multiplexvloer geschrobd) als de met melancholie doorspekte muziekliefhebber die week in de maag wordt bij het zicht van vintage lp-zaken en verloren gegane rocktempels in New York. De geforceerd aanvoelende laatste vijf minuten mogen dan iets te afgelikt zijn, “Bandslam” is (samen met de onder de huid kruipende Zweedse vampierenprent “Let The Right One In”) ongetwijfeld een van de verborgen parels van dit biosjaar. Ideaal en verplicht kijkvoer voor iedereen die jong is, het ooit is geweest of het voor altijd wil blijven.