De herdertjes lagen bij nacht in het veld hun schaapjes te tellen, de kerstman in deze 'alternatieve' kerstkomedie staat in het holst van de nacht (en vaak ook overdag) gewillige vrouwspersonen anaal te bevredigen. Willie Billy Bob Thornton is een goor drankorgel buiten categorie en speelt elke december voor kerstman in een winkelcentrum. Hij wordt daarbij geholpen door kleine medemens elf Marcus (Tony Cox). Het tweetal doet dit niet uit naasten- of kinderliefde, maar uit misdadige overwegingen. Hun truukje schenkt hen genoeg planningstijd om op kerstavond de kluis van het winkelcentrum te kraken om daarna een jaar te kunnen rentenieren met de opbrengst van hun roof. Willie doet tijdens die periode geen inspanningen om zijn afkeur voor de wereld in het algemeen en snotneuskinderen in het bijzonder te verbergen. Al wordt hij willens nillens toch verplicht om een vreemde kerstvriendschap te sluiten met 'the kid', een zeer corpulent en veelgeplaagd kind (Brett Kelly) dat ervan overtuigd is dat Willie de echte kerstman is...

Bad Santa wordt verkocht als tegengif voor iedereen die niet zo hoog oploopt met de kerstcommercie en die zeker geen boodschap heeft aan de zoveelste gepoedersuikerde kerstfilm à la The Polar Express. Het prijsetiket klopt, maar helaas is er aan deze film even weinig lol te beleven als aan de doorsnee kerstbrij die Hollywood elk jaar op ons loslaat. Ergens diep in de onderbuik van Bad Santa zit dan wel een off-beat idee met potentieel (een asociale chagrijn ontdekt dat zijn exuberante levensvisie de normaalste zaak van de wereld is voor een apathisch kind), maar zowel scenaristen Glenn Ficarra en John Requa (die eerder al de mist ingingen met Cats And Dogs) als regisseur (Terry Zwigoff leverde nochtans het uitstekende Ghost World af) begraven alles onder een ongecontroleerd spervuur van uit de Farrelly-stal gecopierde gortigheden. Het kan misschien één keer leuk zijn om Billy Bob Thornton zijn gal te laten spuien tegenover een kind, maar de makers duwen deze gimmick zoveel in de strot van het publiek dat een plaatsvervangende geeuw al snel de kop opsteekt. Logisch is het verhaal ook niet : geen enkele winkelcentrum-eigenaar zou het kunnen tolereren dat hun huiskerstman alles en iedereen beledigt, in zijn broek pist (jawel, dit is zo'n film) en stapeldronken zijn roes ligt uit te slapen naast zijn troon. Laat staan dat ze zouden zwichten voor chantage (zoals in één scene wordt aangetoond). Geen gebrek aan slechte scènes en onwaarschijnlijk geklungel in Bad Santa : de relatie tussen Willie en 'the kid' geraakt nooit voorbij het gimmick-stadium, de karakters van de winkelcentrumeigenaar (John Ritter in één van zijn laatste rollen) en de 'winkeldetective' (een irritante Bernie Mac) slagen er zelfs niet eens in om op karikaturaal niveau een glimlach te ontlokken. En zeggen dat ook Bill Murray en Jack Nicholson zo gecharmeerd waren door het scenario dat ze de rol van Willie wilden vertolken. Al zetten ze beiden uiteindelijk een stapje opzij voor respectievelijk Lost In Translation en Something's Gotta Give. De enige gimmick in de film die wel amuseert is de muziekkeuze. En dan hebben we het niet over de obligate kerstliedjes, maar wel over het veelvuldig inlassen van bekende klassieke muziekstukken die slaan als een tang op een varken. Weinig kans dat de fans van Chopin, Tchaikovsky, Shostakovich, Rossini en Verdi daardoor in de zevende hemel zullen zijn, voor zover die al in de bioscoop geraken voor Bad Santa, maar de combinatie beeld - geluid leidt toch tot enig gegniffel.

Deze film mag dan al een lans breken voor politiek incorrecte grappen, het uitgangspunt is angstwekkend banaal en de grappen zijn beschimmeld nog voor de punchline het levenslicht ziet. Te mijden, en niet alleen in december : u loopt best in elke maand van het jaar met een wijde boog om Bad Santa heen.