Jubileumjaar in het Marvel Cinematic Universe. “Ant-Man And The Wasp”, hun twintigste film komt op de hielen van het recordbrekende kadzingduo “Black Panther” en “Avengers: Infinity War”. Moeilijk om daar tegen op te tornen, maar de wet van de cinema-ironie wil dat Mierenman en Wesp eigenlijk de beste van de drie is. Regisseur Peyton Reed tekent net als in 2015 met “Ant-Man” voor twee uur hoogst ongecompliceerd vertier, en houdt zijn held weg van wereldreddende ennui of filosofische onderonsjes met getormenteerde superschurken.

Uiteraard maakt “Ant-Man” deel uit van het Marveluniversum, wat meteen verklaart waarom twee noodzakelijke linken zijn ingebouwd. De repercussies voor Ant-Man na zijn uitstapje naar Berlijn in “Captain America: Civil War” vormen zelfs een essentieel deel van de plot, zij het zonder erop te wegen. Wat mooi is. En in een midgeneriekscène – volgend op een paar fraai vormgegeven speelgoedpancartes trouwens – zie je hoe Reed en Marvelhoncho Kevin Feige de verhaallijn egaal trekken met die van “Infinity War”. Logica must sein.

Maar eigenlijk is “Ant-Man And The Wasp” een film die puur op zichzelf staat. En daarbij meer aanleunt bij de gekke wetenschapper-films uit de jaren vijftig en de jaren tachtig-updates. ‘Strong the force of Innerspace is in this one’. Op een tijdspanne van ‘amper’ twee uur levert Reed vooral geestigheid en leute af. Ja, dit is een film waarin de slechterik sidekicks heeft met een hoog Kwak en Boemel-gehalte. En waarin hij zijn vijanden liever vastbindt op een stoel in plaats van ze naar het hiernamaals te knallen. Dit is een film waarin vriendelijkheid primeert op agressie en waarin de actietaferelen met hun Hot Wheels-inventiviteit zowel jong en oud zullen verblijden. Of Reed daarbij regiematige kunstjes uit de mouwen schudt die moeilijke woorden-naslagwerken waardig zijn? Zo goed als zeker niet. Maar dat hoeft ook niet.

Extra glans komt door de cast. Waar Michael Douglas in de eerste “Ant-Man” een min of meer veredelde bijrol had, mag hij zich in deze sequel meermaals op het voorplan begeven, daarbij moeiteloos surfend op zijn mojo die hem in de jaren tachtig en negentig terecht een A-status opleverde. Het maakt van Hank Pym ei zo na een geriaterversie van Jack Colton. Ook Michelle Pfeiffer duikt ravissant op, en in de scènes waarin zij en Douglas een verjongingsbad hebben gekregen lijkt het wel alsof je naar een outtake van een jarentachtigfilm kijkt. Gefoefel natuurlijk, maar technisch zo goed als naadloos gedaan. Gefoefel dat meer en meer zal opduiken trouwens: zo zal Samuel L. Jackson gedurende het zich in de jaren tachtig afspelende “Captain Marvel” – de 21e MCU-worp – volledig verjongd zijn bijgekleurd.

Al is “Ant-Man And The Wasp” uiteraard niet uitsluitend de film van de oude garde. Paul Rudd en Evangeline Lily blijven mooi op het voorplan als de mierenman en de wesp, die in duovorm proberen om Pfeiffer te bevrijden uit de quantumwereld waarin ze vastzit. Proberen die plannen te dwarsbomen: een geldgeile ‘gentleman from the South’ (een zich zichtbaar amuserende Walton Goggins) en de gedesfragmenteerde Ghost (in de comics een mannetje, in de film een vrouwtje) die Pyms/Douglas’ technologie wil gebruiken om terug van vlees en bloed te worden. Ook nog amusant in de mix: Michael Pena als onelinerstelende Ant-manhulp en Laurence Fishburne als Pyms ex-collega die ook het een en ander weet van quantumfysica.

Plotgewijs is “Ant-Man And The Wasp” bijna te eenvoudig voor zijn eigen goed, maar eigenlijk spreekt dat vooral in het voordeel. Dit is een jubileumprent die het beste van het MCU (humor, sterke casts, ooglidverdraaiende visuals) verenigt en de soms iets te grote sérieux ervan voor het grootste deel aan de kant schuift. Met als gevolg: vier naar boven afgeronde sterren voor het dusver vlotst de cinemaslokdarm binnenglijdende blockbustermaal van het jaar. Vade retro, muggenzifters.