Amour (Blu-ray)

Goed
Amour (Blu Ray)
2012
18/03/2013
Blu-ray
127 minuten
drama
1.85
4:3

acteur/actrice (3)

Jean-Louis Trintignant Jean-Louis Trintignant →  Georges
Isabelle Huppert Isabelle Huppert
Emmanuelle Riva →  Anne

regisseur (1)

Michael Haneke


Hét prijsbeest op de internationale festivals en de filmprijsuitreikingen vorig jaar en begin dit jaar was Michael Hanekes “Amour”. Terwijl Ben Afflecks “Argo” en Steven Spielbergs “Lincoln” elkaar prijzen afsnoepten (en volgens het “als twee honden vechten om een been”-spreekwoord hier en daar werden gecounterd door een kaper op de kust), mocht “Amour” zowat iedere prijs voor beste Niet-Engelstalige of Europese film in ontvangst nemen. Een greep uit het palmares: Gouden Palm in Cannes, beste niet-Engelstalige film bij de Oscars en de Bafta’s, beste film bij de Césars, beste film bij de Europese filmprijzen en ga zo maar door. En dan hebben we het nog niet gehad over de scheepsladingen regie- en acteerprijzen die “Amour” wist binnen te rijven. “Amour” is met vlag en wimpel de best onthaalde titel uit Hanekes carrière en steekt daarmee vlotjes zijn vorige prijsbeest “Das Weisse Band” voorbij.

De Oostenrijkse cineast is nooit vies geweest van controverses. Steeds weer legt hij de vinger op een vaak etterende maatschappelijke wonde en zijn statige, rudimentaire en door velen saai bevonden regiestijl is geen spek voor ieders bek. Met “Amour” doet Haneke alvast geen water bij de wijn: de film lijkt toegankelijker en menselijker, maar het blijft een harde dobber waarin een gevoelig thema tot op het bot wordt uitgebeend. De manier waarop Haneke het aftakelingsproces dat gepaard gaat/kan gaan met oud worden in beeld brengt is schrijnend in al zijn eenvoud. Ook de weerslag van dementie op de familie en partner van de persoon die wordt getroffen komt aan bod. Vingerwijzen is niet aan Haneke besteedt. Hij stuurt niet, veroordeelt of beoordeelt niet. Hij registreert: op het eerste zicht kil, maar eigenlijk subtiel manipulerend. Want dat kan Haneke als de beste. Geweld veroordeelt hij door bruut geweld uit zijn filmische context te halen (“Funny Games”), hedendaags fascisme krijgt een veeg uit de pan door een maatschappelijke spiegel uit het verleden (“Das Weisse Band”), de Franse betrokkenheid in de Algerijnse oorlog doet dienst als uitgangspunt in een in paranoia gedrenkte thriller (“Caché”), de uitzichtloosheid van de economische/alledaagse mallemolen zit verpakt in een noodlotsdrama over zelfmoord (“Der Siebente Kontinent”) … Haneke houdt van confronterende cinema en dat is hier niet anders.

Anne (Emmanuelle Riva) en Georges (Jean-Louis Trintignant) zijn tachtigers die kunnen terugkijken op een erudiet leven. Hun oude dag proberen ze zo gelukkig als maar kan door te brengen in de Parijse kringen waar ze hun hele leven sleten. Maar dan slaat het noodlot toe: Anne krijgt een aanval, en houdt aan de operatie een verlamming over. Ze kan zich zelf niet meer behelpen en begint ook steeds meer tekenen van dementie te vertonen. Aan Georges de taak om voor zijn vrouw te zorgen, terwijl hij haar ziet aftakelen en zij niet meer weet wie zijzelf of Georges is.

Meer nog dan over doodgaan gaat “Amour” vooral over leven. En over liefhebben. Anders zou Haneke uiteraard voor de titel “Mourir” of “Mort” hebben gekozen. Haneke filmt ingetogener als ooit tevoren, maar toch pint de prent zich bij velen vast in het geheugen als een mot in een sigarenkist. Dit huiskamerdrama is gedraaid in zijn typische trage stijl, met veel statische shots boordevol ogenschijnlijk weinig relevante dialogen of onbelangrijke details en het ontbreken van een soundtrack buiten omgevingsgeluiden om. Wie Haneke-leek is of in het verleden zijn neus ophaalde voor de secuur georkestreerde malaise waarin hij grossiert, zal hier waarschijnlijk zijn gading niet vinden. Integendeel: ‘s mans minimalistische en rigide aanpak maakt het zelfs niet ondenkbaar dat een groot deel van het publiek aan verveling ten onder zal gaan. Wie wel fan is, heeft dan weer veel kans om heel stilletjes ontroerd te raken door de sluimerende tragiek. Al blijft geduld sowieso een mooie zaak: Haneke regisseert bewust met de handrem op en pakt op het einde uit met iets teveel voor velerlei interpretatie vatbaar zijnde symboliek (de episode met de duif op kop) die “Amour” zowel thematisch als cinematografisch nodeloos extra verzwaart.

Waar geen speld tussen te krijgen is: de ingetogen en waarlijk schitterende acteerprestaties van grote meneer Jean-Louis Trintignant en grote mevrouw Emmanuelle Riva (het bekendst van haar rol uit “Hiroshima, Mon Amour” uit 1959) die hier (beide zijn de tachtig al voorbij) als het ware hun eigen broosheid en sterfelijkheid uit de doeken doen.

De drie extra’s vormen een interessante uitbreiding. Philippe Rouyer, co-auteur van het boek “Haneke par Haneke” kadert “Amour” in het oeuvre van de cineast. Voorts leren we dat Haneke de mannelijke rol speciaal voor Jean-Louis Trintignant schreef en mag de acteur wat over zijn betrokkenheid vertellen. De meest interessante extra is een interview met Emmanuelle Riva dat werd afgenomen op het voorbije filmfestival van Gent en waarin ze heel wat interessante info over de totstandkoming van het project deelt.

Alex De Rouck
Extra informatie


Extra's

  • Interview met Emmanuelle Riva (13’30”)
  • Jean-Louis Trintignant spreekt over “Amour” (7”34”)
  • Making of (8’51”)