Perceptie en commercie: ver liggen ze niet uit elkaar. Zo laat Michael Bay graag verkondigen - of verkondigt hij het gewoon zelf - dat deze Ambulance in de eerste plaats eigenlijk een karakterstuk is en pas in de tweede plaats een actievehikel. De amme en de hoela liggen ook niet ver uit elkaar.

Bay mag de emoties in zijn film dan wel relevant vinden, een snaar raken doen ze niet. Ook niet als hij uitpakt met zijn inmiddels wel gekende in machotestosteron gedrenkte slowmotioninvalshoeken.

Interessant is wel de totstandkoming van het project: het in 2005 verschenen Deense origineel Ambulancen zou oorspronkelijk al veel vroeger een Amerikaanse remake hebben gekregen. In 2015 had Bay al de kans om die te regisseren, maar toen bedankte hij nog voor het aanbod waardoor Philip Noyce de kans kreeg om het project te superviseren. Noyce werd gaandeweg vervangen door het Israelische duo Navot Papushado en Aharon Keshales (Big Bad Wolves, Gunpowder Milkshake) maar ook die versie bloedde leeg en dood. Toen corona in 2020 op de deuren en ramen kwam tikken was Bay volop bezig met de voorbereiding van zijn volgende film, maar die voorbereiding liep dus spaak. En omdat Bay toch iets wou doen tijdens de lockdown keerde hij terug naar Ambulance omdat hij die film relatief snel kon opnemen met een minimum aan binnenruimtes en locaties. Het grootste deel van de film speelt zich immers af in een ziekenwagen en voor de rest wordt er nogal wat met drones en helikopters gevlogen en met auto’s gecrasht. En dat toch allemaal iets grootschaliger dan in het Deense origineel dat afklokte op nauwelijks een uur en een kwartier speelduur: Bay doet er zonder verpinken of blozen nog een uur bij.

Bankovervaller Danny Sharp (Jake Gyllenhaal) en zijn crew hebben hun zinnen gezet op een versie lading dollarbriefjes ter waarde van 32 miljoen die ligt opgeslagen in een bank in het hartje van Los Angeles. Danny’s broer Will (Yahya Abdul-Mateen II) heeft inmiddels het rechte pad opgezocht, maar omdat de staat en verzekeringsmaatschappijen hem in de steek laten voor een experimentele kankerbehandeling voor zijn vrouw laat hij zich toch voor Danny’s kar spannen. Wat een vlugge in-uitactie moest worden zonder bloedvergieten ontaardt natuurlijk in een fiks potje Bayhem. De overvallers moeten na de roof de confrontatie aangaan met een speciale politiemacht en dat leidt naar ettelijke doorboorde lichamen en ook al ettelijk doorzeefd rollend materieel. Danny en Will gijzelen een ziekenwagen in de hoop zo uit het tumult weg te geraken, en zijn zo de ongewilde gijzelnemers van een eerstehulp paramedica (Eliza Gonzalez) en een neergeschoten en in levensgevaar verkerende politieman die eerder door Will was neergeschoten tijdens hun vluchtpoging. Dus wat krijg je dan? Een ziekenwagen met vier man aan boord die langs alle kanten wordt belaagd door schietgrage politiemensen die niet van plan zijn om de Sharp-broers te laten ontsnappen. Voilà, synopis met alles erop en eraan: je ziet maar of je je twee uur in dit lawijt wil storten.

Eerlijk is eerlijk, Bay heeft zijn reputatie van solide actieregisseur niet gestolen of verdonkeremaand. Maar zelfs als hij gaat voor zoveel mogelijk echte actie en zo weinig mogelijk CGI ziet het er op de een of andere manier allemaal onecht uit. Komt natuurlijk door zijn ‘heel dichtbij alle richtingen zwiepende’-camera-invalshoeken. Dit mag dan wel een ode zijn aan klassieke auto-achtervolgingsthrillers, de adrenaline van pakweg Bullitt, The French Connection of eerder welke door Rémy Julienne gesuperviseerde autostunt zal je hier niet voelen.

Komt ook wel door de hoofdzakelijk karikaturale personages die dan ook nog eens grotendeels stupide dialogen in de mond gelegd krijgen. In het midden van een zogenaamde strijd op leven en dood even een discussie starten over de kleur van pluche flamingo’s voor een verjaardagsfeestje of eventjes karaokegewijs los gaan op Christopher Cross’ Sailing … allemaal comic relief dat zeker voor gegniffel kan zorgen maar dat tegelijkertijd ook alle spanning of urgentie uit de film haalt. Getuige ook de hemeltergend trage finale waarin Bay het op zijn minst vijf emovaten teveel aan elkaar koppelt.

Vraag is ook of het niet wat zonde is of Jake Gyllenhaal zijn intens en immens talent verkwanselt met dergelijke stunt- en vliegwerk. Al tekende hij hier vooral present omdat hij koste wat kost eens wou samenwerken met Bay. Kan dus van de emmerlijst, Jake. Al zit Gyllenhaal momenteel precies wel in een actiefase: straks is hij te zien in de nieuwe Guy Ritchie en hij vertolkt ook de hoofdrol in de remake van de eightiesklassieker Road House.

Om een (te) lang verhaal kort af te ronden: Ambulance is er in de eerste plaats voor de fans van Bay, in de tweede voor iedereen die kickt op chroomschroot en ten derde voor iedereen die vindt dat er teveel tijd zit tussen de verschillende episodes van The Fast & The Furious. Iedereen die zich hier niet in herkent mag deze wi-u wi-u wi-u rustig laten voorbijrazen.

Ambulance laat zich uiteraard het meest spectaculair bekijken via de 4K Ultra HD en Blu-Ray combo die naast de film ook nog een paar matig interessante EPK-featurettes in de aanbieding heeft. Al is het natuurlijk altijd interessant om te zien hoe de actie werd gefilmd en hoe het er aan toe gaat achter de schermen van een grote Hollywoodproductie. Al mocht de wierookkraan af en toe wel wat minder open hebben gestaan. Of hoe in de extra’s net als in de film de nuance soms ver te zoeken is.