Om maar meteen met de puntjes op de i en de j met de ingebeukte deur in het open huis te vallen: “Alien Covenant” is de zesde film uit de “Alien”-franchise. De zesde, en niet de achtste. De afvallige spin-offs “Alien Vs Predator” en “Aliens V Predator: Requiem” zijn voor de goede Filmfreakorde zeemijlendiep begraven in een onbestemd gekwadrateerd cosinusperceel van de Bermudadriehoek. Zo slecht en aanfluitend waren die, en zeker dat “Requiem”-gedrocht. Weg ermee, en roest in Gods vrede. Amen schamen.

“Covenant” (deel zes dus) is meteen de derde uit de reeks die door Ridley Scott is geregisseerd. En is het vervolg op de prequel “Prometheus”, wat van “Alien Covenant” eigenlijk een prequelsequel maakt. Het voor 2019 aangekondigde “Alien Awakening” zou deze trilogie afronden en zo de link leggen met de space jockey waar het voor Scott en de franchise destijds in 1979 begon. En voorts zou Scott ideeën hebben voor minstens nog drie andere Alien-films. Geen gebrek aan overmoed en zou’s in Hollywood vandaag de dag zo blijkt. Lef heeft Scott wel, gezien de toch wat (onterecht) stiefmoederlijke ontvangst van “Prometheus” in 2012. De algemene consensus rond “Covenant” lijkt dan weer positiever, al neemt Scott ditmaal minder risico’s dan met “Prometheus”. Waar hij de vorige keer de xenomorphs voor het overgrote deel achter slot en grendel liet en het woord “Alien” zelfs uit de titel verbande, mogen ze ditmaal veelvuldig en bloederig van stal. Waardoor “Covenant” eerder een variatie is op de eerste vier “Alien”-titels en slechts met mate de mysterieuze dna-delende weg verderzet die met “Prometheus” was ingeslagen.

Aanvankelijk leek het erop dat “Prometheus 2” verder zou gaan waar de eerste/vijfde was gestopt: de tocht van Elisabeth Shaw (Noomi Rapace) en haar crew naar de planeet van de Engineers, om daar het geheim van het menselijk ontstaan en de vernietiging daarvan te doorgronden. Uiteindelijk haalde Rapaces queeste het niet en werd gekozen voor een volledig nieuw ruimteschip en een nieuwe crew. Die zijn op weg naar de afgelegen planeet Origae-6 om er een menselijke kolonie op te starten.

Na een dodelijke slachtoffers eisende crash na een sterrenexplosie zet de Covenant echter koers naar een minder ver afgelegen bewoonbare planeet. Een planeet die de restanten van Shaw en co herbergt, samen met overlevende David (Michael Fassbender) en de nodige facehuggers en chestbursters. Waarop de filosofie van “Prometheus” - zie ook het plechtstatige gefilosofeer met Guy Weaving en Michael Fassbender in de openingsscène - vervolgens grotendeels wordt ingeruild voor een virtuele replay van de meest succesvolle elementen uit “Alien” en “Aliens”, Katherine Waterstons Ripley-incarnatie op kop.

Scott voelt zich opnieuw als een vis in het water en levert een film af die netjes catert aan de wensen van de doelgroep: heel veel ruimteschiptravellings, nog meer grauwende én opvallend soepel verspringende xenomorphs en bloedvergieten dat voluit voor een (matige) R-rating gaat. Met als extra koopwaar behoorlijk heldere hardwareshots en een zonder meer uitstekende Fassbender in een sterke synthetische dubbelrol. Goed nieuws uiteraard, maar toch kan “Covenant” zich niet ontdoen van een te nadrukkelijk déjà-vu gevoel: meer dan een verzameling best of-fragmenten van “Alien”, “Aliens” en “Prometheus” is dit uiteindelijk niet. Scott doet weliswaar zijn best om de achtergrondgeschiedenis van het universum uit te breiden, maar de verrassing en inventiviteit die van “Alien” en “Aliens” tijdloze epen maakte, zal je hier niet vinden. Wat er puntjes bij paaltjesgewijs voor zorgt dat de kans klein is dat je met een heel apart gevoel van binnen uit de cryogene bioszit zal glijden. Wel positief is dat Scott trouw blijft aan de teneur van de reeks en geen uitverkoop houdt: iets wat met een ingehuurde regisseur wel gemakkelijk had gekund. Een solide verderzetting van de franchise dus, maar niet zo interessant als “Prometheus”.