Heel veel televisie- en documentairewerk op het cv van James Kent, waarop dusver ook twee bioscoopfilms staan. Eentje die zich afspeelde in de eerste wereldoorlog, en nu ook eentje die zich afspeelt in de naweeën van de tweede. De eerste bleek een tikkel sterker dan de tweede, al was het maar omdat “Testament Of Youth” gebaseerd was op de oorlogsmemoires van verpleegster Vera Brittain. Voor “The Aftermath” werd de mosterd gehaald bij een melodramaweepie zoals huisvrouwen
die in de steentijd ook al stiekem lazen tussen het trekken van mammoetbouillon door. Al zal Rhidian Brooks’ uit 2013 stammende roman vast wel meer substantie hebben gehad dan het in vrij brede stroken uitgetekende script.

“The Aftermath” bedient zich in elk geval van een interessante historische achtergrond. Hoe moesten de Duitse burgers zien om te gaan met de verloren strijd van hun Führer? Het land werd opgesplitst in verschillende zones, en de ‘bezetters’ bekeken het gros van de Duitsers als het vuil van de straat, ook al was het hun taak om de mensen en de natie er terug bovenop te helpen. Huizen van Duitse burgers werden zelfs opgevorderd als nieuwe thuishaven voor Britse militairen. Een omkadering die interessanter en gelaagder is dan het eigenlijke verhaal dat er zich in ontspint. 

Het statige herenhuis van een architect (de schijnbaar alomtegenwoordige Alexander Skarsgard) wordt manu militari uitgekozen als nieuwe verblijfplaats voor een Britse militair (Jason Clarke) die er samen met zijn uit Engeland overgekomen echtgenote (Keira Knightley) komt wonen terwijl hij meehelpt aan zijn missie om het land opnieuw op te bouwen.

Clarke is van meet af aan vriendelijk naar Skarsgard en diens inwonende dochter, Knightley kan haar aversie tegen alles wat Duits is niet verbergen. Een aversie die vooral is ontstaan nadat haar zoon in Londen omkwam tijdens een Duits bombardement. Skarsgard verloor dan weer zijn vrouw na een Brits bombardement. Groot is Knightleys verrassing als Clarke voorstelt om Skarsgard en zijn dochter op de bovenverdieping van het huis te laten wonen in plaats van hen te dwingen te verhuizen. Maar van het een komt het ander en van het ander het een en nog voor je driemaal ‘beum paukenschlag’ kan zeggen liggen Knightley en Skarsgard in een blokhut te rampetampen.

Wat volgt is een diepdroevig liefdesverhaal dat op gepaste en minder gepaste tijden flirt met karikaturale uitwasemingen en zich naar de aankomstmeet waagt als huwelijkscrisisverhaal met wat halve thrillerinsteekelementen en niet zozeer als sterk historisch onderbouwd drama. Een halfgeslaagde film dus. Of toch minstens een film die zijn potentieel niet volledig waarmaakt.