Geen buitenaardse kameleons in deze film, maar toch is Action Jackson een bastaardkind van Predator. Tijdens de opnames daarvan raakten Carl Weathers en producent Joel Silver aan de praat en ontstond het idee om samen een blaxploitatiefilm te draaien. Al was die term toen niet meer zo gangbaar als in de jaren zeventig. En het uiteindelijke resultaat was uiteindelijk ook minder stout dan de genreklassiekers uit dat decennium. Met als gevolg dat Action Jackson meer weg heeft van een generieke schiet en klop-film uit de jaren tachtig die toevallig een Afro-Amerikaanse hoofdrolspeler heeft.

Niet enkel Weathers en Silver maakten de sprong van Predator trouwens: ook Bill Duke en Sonny Landham zijn van de partij en de hier debuterende regisseur Craig R. Baxley was een jaar eerder stuntcoördinator en second unit regisseur op de get to da choppa-set. Action Jackson had een minder ruim budget dan heel wat andere Silverproducties en dat is er aan te zien: deze film abuisievelijk voor een Cannonfilm aanzien behoort zeker tot de mogelijkheden. Toen Weathers en Silver de deal beklonken was er nog geen script. Dat werd uiteindelijk in een paar haasten – waarschijnlijk zeven – bij elkaar gepend door ene Robert Renau die hier meteen zijn eerste langspeelscript afleverde en in de spierballengeschiedenis van Hollywood enkel nog maar zou opduiken als een van de verhaalmedewerkers van Demolition Man.

Maar Reneau kopieert wel de look en feel van de toen populair zijnde actieuitvergrotingen: geen gebrek aan Schwarzeneggeriaanse oneliners hier en bij nagenoeg elke actiescène ontploft er wel wat. Al is het slordige script een reden dat Action Jackson als geheel nooit mee vlam vat: het duurt tot pakweg een kwartier voor het eind wanneer de toch wel wat tegendraads als slechterik gecaste Craig T. Nelson traag en min of meer duidelijk uit de doeken doet wie hij dood wil en waarom vooraleer je van enige modus operandi-duidelijkheid gewag kan maken.

Maar deze film is natuurlijk niet gemaakt voor mensen die op zoek zijn naar Latijnse woorden. Wel voor zij die kicken op de reeds aangehaalde explosies en oneliners en die zich ook wel – figuurlijk wel te verstaan – willen laven aan de als pretpakket uitgespeelde Sharon Stone en een nogal toononvast acterende Vanity die ook twee liedjes ten gehore en ten berde mag brengen. Zo geestig en dom dat het dom en geestig is dus deze Action Jackson: in sommige stratosferen noemt zoiets zelfs een aanrader. Even was er trouwens sprake van een sequel, maar dat project ging uiteindelijk niet door omdat de catalogus van producerende firma Lorimar toen distributiegewijs naar Warner was geschoven en daar was het momentum voor een tweede Action te klein, ook al waren de voorbereidingen aan het script reeds gestart.

Oh ja, krijg je gratis meegeleverd met de popcorn en de scharrelborrelnootjes: het langste krulletjesnektapijt uit de geschiedenis van de jarentachtigfilmgeschiedenis. E.T., föhn home.