Voor degenen die het nog in de mot zouden hebben: de herfst maakt zich wel degelijk op om aan zijn jaarlijks offensief te beginnen. En levert gejaagd door de wind alvast het teleurstellend postapocalyptisch lappenpopavontuur “9” af met bruin, zwart en grijs als toepasselijk kleurpalet. Visueel zit alles netjes snor, al is de vraag of een poppenfilm niet beter met stopmotiontechnieken aanpapt dan met vlekkeloos gepixelde CGI, er eentje die zeker mag gesteld worden.

Cineast Shane Acker mocht met (financiële) steun van Tim Burton en Timur Bekmambetov zijn oscargenomineerde korte studentenfilm van zo’n elf minuten (bouwjaar 2005) naar speelfilmlengte opblazen. Hij greep meteen met beide handen de kans om zijn speelveld spectaculair te vergroten. De film werd gedeeltelijk geanimeerd in de Luxemburgse Attitude Studio, het overgrote deel van “9” zag het levenslicht bij Starz Animation in Toronto.

Alles speelt zich af in een niet nader genoemde tijd in een niet nader genoemde totalitaire staat. Wetenschappers krijgen de opdracht om een oplossing te zoeken voor de malaise waarin de wereld verkeert. Een wetenschapper ontwikkelt een artificieel brein, dat door de regering prompt wordt gebruikt om een oorlogswapen mee te bouwen. Dat wapen beschikt al gauw over een eigen wil en het duurt niet lang vooraleer het leven op aard het loodje legt. Of toch niet helemaal… na het armageddon verschijnen plots een paar lappenpoppen (Acker doopte ze 'stitchpunks') op het toneel die hun weg proberen te vinden in de desolate ruïnes. De heldhaftigste van de bende is pop 9 (stem van Elijah Wood) die er niet voor terugdeinst de nog steeds op de loer liggende en destructief agerende oppermachine te lijf te gaan om zijn makkers te redden. En dit tot grote tegenzin van nummer 1 (Christopher Plummer) die liever in veiligheid blijft en niets te maken wil hebben met de oorlogsmachines die nog ronddwalen…

Wie de stitchpunks zijn en waar ze vandaan komen wordt pas in het laatste kwartier echt duidelijk, al laat het hoe en waarom zich eigenlijk nogal makkelijk raden. Dus neen, het is niet echt een spoiler om te ‘verklappen’ dat de punks nog een ziel hebben en de kille machines (die overigens ontsnapt lijken uit het “Terminator”-universum) niet. Naast Wood en Plummer is nog meer bekend volk te horen in de film: wie er zin in heeft kan proberen om de stembanden van Martin Landau, Jennifer Connelly, John C. Reilly en Crispin Glover te herkennen.

Liefde, teamwork en sterke naaddraden overwinnen dus in deze halfslachtige poppensoep waarin het verhaal tussen de mooi ogende decors (die futurisme koppelen aan retro) en slagvelden nooit echt los komt en nergens de koude kleren raakt. Je kijkt eerder toe hoe creaties zoals 'the cat beast', 'the winged beast' en 'walkers' bewegen dan dat je betrokken raakt tegen wie ze vechten en waarom. Bovendien is het onzettend moeilijk om je te vereenzelvigen met de kleur- en karakterloze lappenpoppen. Een teddybeertje links of rechts zou geen kwaad gekund hebben. Een paard, een cowboy en een indiaan evenmin.