Het venijn zit in de kop. Deze film begint met een klinische scheidingsprocedure, en eindigt lyrisch met een man en een vrouw die pootje baden in de Middellandse Zee, in het schijnsel van de ondergaande zon dan nog wel. De man en de vrouw die in het begin van de film scheiden zijn ook de man en de vrouw die op het eind van de film op Sardinië vertoeven. Neen, het is geen koppel dat elkaar na de scheiding terug opzoekt en hun relatie een tweede kans geeft, het is enkel regisseur/scenarist François Ozon die zijn film in omgekeerde volgorde vertelt. Niet zoals in Memento (waar we zowat elke vijf minuten in tijd terugkeerden), maar eerder zoals in Irréversibile (waar we eerst de negatieve dingen te zien kregen waardoor de positieve start eerder een wrange coda was). Het principe is hier wat hetzelfde : de ontluikende liefde tussen Gilles en Marion zou mooi moeten zijn, maar door vooraf al de wrange afloop te kennen oogt de ontmoetingssequens tussen beiden heel wat minder mooi.

We krijgen vijf hoofdstukken uit hun leven te zien : hun ontmoeting, hun huwelijksnacht, de geboorte van hun zoontje Nicolas, een feestje bij hen thuis en hun scheiding. Ozon concentreert zich hierbij raar genoeg enkel op de subversieve kantjes van menselijke relaties. Zo wordt het bijna onmogelijk om te ontroeren, los van het feit of hij zijn film van a tot z of van z tot a vertelt. Je krijgt als kijker nooit de indruk dat Marion en Gilles voor elkaar bestemd waren, waardoor de dramatische boog wel heel laag gespannen staat. Meer nog, Ozon laat doorschemeren dat geen van beide enige baat heeft bij een vaste relatie, zodat zijn 'scènes uit een huwelijk' nog minder resonantie hebben. Ozon is vrij hard voor zijn personages (en indirect ook voor het publiek). Waar Hollywood-films vaak ten onder gaan in een suikerzoete brij, schildert de regisseur zijn personages hier zo koel als maar kan. Niet echt bevorderlijk om sympathie op te wekken, met andere woorden. Oordeel zelf maar : tijdens de scheidingsscène zien we hoe Gilles en Marion nog eens met elkaar vrijen in een hotelkamer (en hoe Gilles zijn wil hardhandig doordrijft), tijdens het feestje zien we hoe Gilles zijn echtgenote vernedert door op te biechten dat hij ooit deelnam aan een orgie, bij de geboorte van zijn zoon was Gilles om niet nader vernoemde reden afwezig, en tijdens de huwelijksnacht valt Gilles in slaap en heeft Marion een vlugge affaire met een hotelgast. Als er één ding duidelijk wordt, is het wel dat hun huwelijk van bij het begin een vogel voor de kat was. Waardoor de gimmick van de omgekeerde vertelvolgorde eigenlijk een beetje overbodig is…

Nochtans weet Ozon een verhaal mooi in beeld te brengen. De vele dialogen die de film rijk is, krijgen extra kracht door overvloedige close-ups en het beetje weemoedige sfeer dat er is wekt hij op door de hoofdstukken te laten uitfaden met muziek van onder andere Paolo Conte en The Platters. Ook de acteursregie is sterk : de hoofdpersonages kregen vooraf niet het volledige scenario te lezen, zodat ze tijdens de opnames nooit echt wisten in welke richting hun karakter zou evolueren. Toch slaagt de productieve en ook internationaal gerenommeerde Ozon er niet in om zijn film uit een haast deprimerend vacuüm te halen waardoor de film uiteindelijk ten onder gaat aan een groot 'much ado about nothing'-gehalte.