Kate en Geoff Mercer zijn een getrouwd koppel. Ze wonen op het platteland, in een rustige omgeving dus. Huisje, tuintje, je weet wel. Een hond ook. Max. De liefde, de relatie tussen de twee is zoals je kan verwachten van een koppel van hun leeftijd. Genieten van elkaars aanwezigheid, begrip opbrengen voor de ander, praten, eten, slapen, opstaan, ontbijten, een uitdijnend leven als het ware met geen pieken of dalen. Ahoewel, eind deze week is het 45 jaar. Vijfenveertig jaar geleden dat men elkaar het ja-woord gaf. En de openingsdans van The Platters – “Smoke gets in your eyes” hun verbintenis voor het leven ook op muzikaal vlak bezegelde. Een wat vreemd moment eigenlijk, maar dit heeft voor een stuk te maken met het aanvankelijk geplande feest dat omwille van gezondheidsproblemen bij Geoff toen niet kon doorgaan.

Maar op een dag opent Geoff een brief die hij met de Post ontving. Het lukt hem met wat moeite om de inhoud ervan te begrijpen want hij is niet geschreven in de Engelse taal. Het doet hem meteen terugdenken aan iets wat zich vele jaren geleden heeft afgespeeld, nog voor Geoff trouwde met Kate. In een vorig leven als het ware. De brief trekt ook Kate’s aandacht. En wat aanvankelijk wat in de achtergrond verdween na een eenvoudige maar korte uitleg van Geoff’s kant, evolueert naar een gespreksonderwerp waar het paar meer en meer rond van ideeën wisselt. Tot op het punt dat Geoff in het holst van de nacht naar de zolder trekt. Op zoek naar een foto. En Kate hem duidelijk gemaakt dat ze niet langer in de mogelijkheid is om er nog verder over te praten.
Maar inmiddels zijn er al enkele dagen verstreken. En komt men wel heel dicht bij het geplande feest. Wat dagen geleden nog zo solide leek is niet meer zo massief, zo hecht. Kate stelt zich enerzijds luidop de vraag dat ze toch moeilijk boos kan zijn om iets wat zich afspeelde nog voor de twee elkaar leerden kennen maar gebruikt anderzijds even later het woord “bezoedeld”. En dat geeft nog het best weer wat voor een effect de ontvangen brief wel gehad heeft op de twee. Van massief naar kwetsbaar. In enkele dagen. Enkel door een brief.

Regisseur Andrew Haigh die vroeger nog als assistent werkte bij de beeldmontage van “Gladiator” en “Black Hawk Down” (!) schreef zelf het scenario voor “45 Years” dat gebaseerd is op “Another Country”, een kortverhaal van de hand van David Constantine. Om er een langspeelfilm rond te kunnen bouwen koos Haigh ervoor om de tijdsgeest van halfweg de jaren ’80 in te ruilen voor die van eind de jaren ’60, begin de jaren ’70. Op die manier speelde “wat voorafging” zich niet af tijdens of rond de tweede wereldoorlog. Daarnaast koos de regisseur/scenarist voor een feest ter ere van de 45e huwelijksverjaardag, iets waar in het oorspronkelijke verhaal ook geen sprake van was.

Andrew Haigh is een Britse regisseur die garant staat voor sterke films. Ingetogen cinema. Producties die thuishoren op Filmfestivals en er niet zelden in de prijzen vallen. “Weekend” bijvoorbeeld kreeg in 2012 ondermeer de ‘Explore Zone Award’ op het filmfestival van Gent en de Publieksprijs op het festival van Rotterdam. “45 Years” is zijn nieuwste film die op het 65e Filmfestival van Berlijn ook al bijzonder positief onthaald werd en waarvoor zowel Charlotte Rampling als Tom Courtenay respectievelijk de Prijs voor Beste Actrice als die voor Beste Acteur kregen, de Zilveren Beer. Wie beide films heeft gezien weet dat er duidelijke verbanden of gelijkenissen zijn tussen beide films.

Het is vooral Tom Courtenay die indruk maakt en een geschenk is voor de aanpak en de manier van filmen van regisseur Andrew Haigh. Met zo’n kleppers als Courtenay en Rampling kan Haigh zoveel vertellen in weinig filmminuten. De gelaatsuitdrukkingen, reacties, wat ze zeggen maar ook niet zeggen, de manier waarop, het volstaat om in minder dan anderhalf uur in beeld te brengen wat een bocht de verstandhouding tussen de twee wel maakt in slechts enkele dagen tijd.
Er is nochtans enkel het gelukkig leven van het paar, een brief en het feest dat over een week plaatsvindt. En alle tijd daartussen staat garant voor beelden en expressies die de ommezwaai uitstekend weergeven. De diaprojector. Klik. Klik. Klik. De beelden. De ene dia na de andere. En het gezicht van Rampling, haar gelaatstuidrukking, doen de rest. Dit is geen suggestieve cinema maar een voorbeeld hoe eenvoudig het kan zijn om met beelden iets over te brengen waar je in een boek bladzijden of zelfs ganse hoofdstukken zou moeten aan wijden. Maar dan heb je wel kleppers als Rampling en Courtenay nodig. Voeg daar nog regisseur Andrew Haigh aan toe en je hebt met het talent van dit trio alleen al genoeg om van “45 Years” een sterke film te maken.