2:22

Gewoon
2:22
2017
05/07/2017
langspeelfilm
99 minuten
romantiek
thriller

verdeler

Entertainment One Entertainment One

acteur/actrice (3)

Teresa Palmer Teresa Palmer →  Sarah Barton
Michiel Huisman →  Dylan Branson
Sam Reid →  Jonas Edman

regisseur (1)

Paul Currie

producent (3)

Paul Currie
Steve Hutensky
Jodi Matterson

director of photography (1)

David Eggby

uitvoerend producent (3)

Bill Mechanic
Bruce Davey
Jackie O'Sullivan

kostuumontwerper (1)

Lizzy Gardiner
2:22

De wekker gaat af.  Opstaan.  Klaarmaken en vertrekken.  Met de fiets door het centrum van New York.  Fiets vastmaken met slot aan een metalen paal.  De metro in.  Richting JFK.  In de ‘International Airport’ richting verkeerstoren.  En weer aan het werk gaan als luchtverkeersleider.

Dit is in een notendop het leven van Dylan.  Het is iets wat zich elke dag weer opnieuw herhaalt.  Een verhaal vergelijkbaar met het jouwe, met uitzondering van Dylan’s job en functie die verschillen van de mijne en vermoedelijk ook de jouwe.  Zijn werk in de verkeerstoren van de grote luchthaven is niet alleen heel goed betaald, het lijkt ook wel een leuke job.  Als kijker krijg je zelfs de idee dat de aanwezigen er maar wat spelen met vliegtuigjes, vertrek- en aankomsttijden en een weddenschapje af en toe niet alleen voor een gevulde “pot” zorgt, maar ook voor wat extra vertier op de werkvloer.  Een vreemd stapje zijwaarts van de makers van “2:22” die samen met de kijker weer met beide voetjes op de grond staan wanneer het ei zo na verkeerd loopt.  Het zal U en ik niet verbazen dat het klokslag 2:22 is wanneer op een spreekwoordelijk haar een landend en opstijgend vliegtuig elkaar raken.  De reactie van de luchtverkeersleiding laat niet op zich wachten : vier weken schorsing én het opstarten van een onderzoek.

Het belet Dylan niet om zijn leven verder te zetten buiten de werkomgeving alhoewel het er niet rustiger op wordt.  De indruk dat in alles wat Dylan deed voor hij op non-actief werd gezet een patroon schuilde, zet zich nu ook in het dagelijks leven door.  Bepaalde, heel specifieke dingen gebeuren keer op keer.  In dezelfde volgorde, op hetzelfde tijdstip.  Alles lijkt op één of andere manier wel verbonden met elkaar, vraag is alleen wat hiervoor de verklaring is.  En tot wat dit alles uiteindelijk zal leiden ?

Dylan leert Sarah ook al op een schijnbaar toevallige manier en plaats (zelfde ballet-voorstelling bezoeken…) kennen en ook dit lijkt niet zo onschuldig want wanneer Dylan het bij een tête-à-tête heeft over zijn job en de reden van zijn schorsing blijkt dat de twee ook al “verbonden” zijn met elkaar op een bepaalde manier.  Niets is nog toeval en door het verder analyseren van alles realiseert Dylan zich dat afgestevend wordt op het onvermijdelijke, het bijzonder dramatische eindpunt van dit alles.  Of kan de cyclus toch nog onderbroken worden ?

2:22

Al van bij het begin bleek dat scenarist Todd Stein en regisseur Paul Currie wat “2:22” betreft op dezelfde golflengte zaten.  Het zag er in deze fase naar uit dat een grote filmstudio met het project zou gaan lopen maar daar kon Currie een spreekwoordelijk stokje voor steken.  Het is maar de vraag of 20th Century Fox als verdeler en Matthew McConaughey en Reese Witherspoon in de hoofdrollen tot een betere film zou geleid hebben.  Vermoedelijk niet.  Dus moeten we het doen met Michiel Huisman en Teresa Palmer.

Huisman bereidde zich voor op zijn rol van luchtverkeersleider door na het intensief beluisteren van de kenmerkende communicatie door middel van specifieke apps ook een tweetal dagen met hen door te brengen.  Het zorgde ervoor dat hij precies wist waar hij mee bezig was tijdens de film, het instuderen van de vliegtuig- en vluchtnummers was een volgende stap om de rol op een geslaagde manier te vertolken.

Teresa Palmer las het script van “2:22” al in 2011 en had toen ook al contact met regisseur Paul Currie.

Een ambitieuze filmmaker en minder geld zorgde er alvast voor dat gefilmd moest worden in Australië – zowel Paul Currie als Teresa Palmer zijn Australiërs – waarbij men zelfs Sydney kon gebruiken als locatie om dienst te doen als New York in de film.  Niet alle plaatsen in Sydney lenen zich hier toe maar door het maken van de juiste keuzes en oog te hebben voor detail(s) is met “2:22” bewezen dat het niet onmogelijk is.

Een ander paar filmmouwen was natuurlijk de ‘Grand Central Terminal’, eigenlijk een personage op zich in de film.  De belichting, de ramen op grote hoogte die zorgen voor een heel bijzondere en specifieke lichtinval, dit alles moest bijzonder accuraat nagebouwd worden en toegegeven, het eindresultaat mag er best wel zijn.

2:22

Er gaat tegenwoordig geen maand voorbij of er wordt wel een film uitgebracht die tijd en het meermaals herhalen van dezelfde of een gelijkaardige situatie of scène als basis heeft.  We denken onvermijdelijk terug aan “Groundhog Day” waarbij Bill Murray, de sleepy versie ervan, elke keer  opnieuw weer wakker werd op dezelfde dag, hetzelfde uur en hetzelfde beleefde als de vorige keer.  Met als finaal doel om door dingen anders te doen de afloop te kunnen beïnvloeden.  In grote lijnen tapt men voor “2:22” uit hetzelfde vaatje maar het is wat verfijnder, wat meer uitgewerkt allemaal.

Het concept van dit soort films is echter van die aard dat ze niet blijven hangen en, in tegenstelling tot “Groundhog Day” bijvoorbeeld zal dit met “2:22” niet anders zijn.  En toch is “2:22” geen slechte keuze, voor we vanaf volgende week uit de filmvakantie-startblokken schieten met de échte blockbusters…

Koenraad Adams


Synopsis

Een man zijn leven ontspoort wanneer een mysterieus patroon van gebeurtenissen zich steeds op dezelfde dag herhaalt en eindigt om exact 2:22.