Bizarre titel voor een bizarre film. Zeker voor eentje die zich grotendeels in het Hong Kong van de jaren zestig afspeelt. 2046 is het vervolg op Wong-Kar Wai's In The Mood For Love, her en der gelauwerd als één van de beste romantische filmgedichten van de laatste jaren en moeiteloos passend in het rijtje dat wordt aangevoerd met David Leans klassieker Brief Encounter. Om 2046 te volgen hoef je In The Mood For Love niet te hebben gezien : de gebeurtenissen worden immers netjes in een notendop samengevat. Je hebt trouwens nooit de indruk naar een sequel te kijken, waardoor de film voor iedereen toegankelijk is. Al is toegankelijk misschien niet het juiste woord op de juiste plaats : regisseur Wong-Kar Wai is er immers niet op uit om alles te verklaren in zijn metafysisch liefdesdrama. Chow (bezige Aziatische bij Tony Leung) is een journalist die een verboden affaire beleefde met Su (Maggie Cheung, die hier enkel in een flashback te zien is). Verboden, omdat zij reeds getrouwd was. Hun passionele relatie, zoals verteld in In The Mood For Love, liep niet goed af voor Chow : Su liet hem in de steek, en hij heeft het verlies nooit echt kunnen verwerken. Hij schrijft zijn frustraties van zich af in romans, die meestal een erotisch tintje meekrijgen. Zijn nieuwe boek noemt 2046 en gaat over mensen die een trein nemen naar dat jaar om daar hun verloren herinneringen op te halen. Iedereen die naar 2046 reist blijft daar, tevreden met de hereniging met hun dierbare herinneringen. Enkel het hoofdpersonage uit het boek blijft niet in 2046, maar keert terug naar het heden. Waarom is de vraag, en eigenlijk ben ik er ook niet zeker van of de cineast die vraag uiteindelijk open en bloot beantwoordt...

De protagonist van het boek is uiteraard Chow zelf die zich over de breuk met Su probeert te zetten. Ook al heeft hij de liefde van zijn leven zien vertrekken, Chow heeft zeker geen tekort aan sex of affectie : hij heeft enkel het gevoel dat niemand van de vele vrouwen die hij ontmoet ooit de plaats van Su zal kunnen innemen. De gevoelens die hij koestert tegenover de vrouwen waarmee hij een affaire begint, schrijft hij ook van zich af in “2046”. En dat zijn er nogal wat : een nachtclubdanseres, de dochter van de huisbaas, een wel zeer extraverte call girl (Zhang Ziyi, die ook al de mannenharten op hol doet slaan in House of Flying Daggers), en een gokster die als twee druppels water op Su lijkt, en zelfs dezelfde naam draagt... Het hoe en het waarom van de verschillende vrouwen in Chows leven is niet altijd even duidelijk. Het is al bijna een taak op zich de verschillende actrices uit elkaar te houden. Knap is dat Wong-Kar Wai ook fragmenten laat zien uit de roman van Chow. Een mooie vondst die mooie beelden oplevert : een science-fiction saus gieten over wat voor de rest vooral beelden zijn van een armtierig hotel in Hong Kong.

Wong-Kar Wai lijkt trouwens goed op weg om de Stanley Kubrick van het Oosten te worden, en niet alleen omdat hij klassieke muziek tussen de soundtrack mengt. De man is een echte perfectionist, en dat leidde er ondermeer toe dat hij op het voorbije festival van Cannes zijn kopie van de film liet aanrukken onder politiebegeleiding luttele uren voor de wereldpremière omdat de digitale effecten nog niet helemaal op punt stonden. En hij liet ook een gedeelte van de set helemaal opnieuw bouwen nadat tijdens de opname productiefoto's waren gepubliceerd in een tabloid. Het heen en weer springen in de tijd (en tussen verschillende vrouwen) mag het dan al niet gemakkelijk maken, en er mogen nog heel wat vragen zijn tijdens de eindgeneriek, “2046” (trouwens ook het nummer van de hotelkamer waar “In The Mood For Love” zich afspeelde en de kamer waar Chow in deze film bijna al de vrouwen ontmoet en ook nog een verwijzing naar de politieke en economische toekomst van Hong Kong na het vertrek van de Britten) is een film die heerlijk langzaam onder de huid kruipt en er ook heerlijk lang blijft nazinderen.