Lee Tracy liep school aan het Union College in Schenectady in New York. Nadat hij een korte periode had gewerkt bij de spoorwegmaatschappij werd hij vanaf 1920 actief in de toneelwereld, vanaf 1924 maakte hij de overstap naar Broadway. Hij babbelde/ratelde zich in de rol van Hildy Johnson in het toneelstuk The Front Page (1930) een weg richting langspeelfilms. Verrassend genoeg was het Pat O’Brien die de rol vertolkte in de filmversie een jaar later. Een aantal filmrollen sloot echter bij die toneelrol aan, een eerste/zijn filmdebuut kwam er in 1929. Hij vertolkte meermaals een hyperactieve reporter of een persattaché. Tracy was vooral gekend omwille van zijn nasale stem en de manier waarop hij op een bijzonder expressieve manier gesticuleerde. Hij was in de jaren ’30 en ’40 te zien in heel wat hoofd- en bijrollen.

Als het er op aan komt om je carrière de nek om te wringen dan weet Lee Tracy wel van aanpakken. In een dronken toestand urineren wanneer een militaire parade voorbijkomt in een vreemd land bijvoorbeeld. Dat is precies wat gebeurde in 1934 toen de acteur in Mexico de film Viva Villa! aan het draaien was. Hij werd niet alleen de laan/set uitgestuurd, het heeft zijn carrière eh… geen goed gedaan zeg maar.

Op het moment dat Tracy het moeilijk had om gecast te worden verscheen hij in RKO-programma’s als Behind the Headlines, Criminal Lawyer (alle twee uit 1937), Crushing Hollywood (1938) en Millionaires in Prison (1940).

Na de Tweede Wereldoorlog zei Tracy de filmwereld vaarwel en verleende zijn medewerking aan een aantal televisieprogramma’s en tv-series zoals Martin Kaye – Private Eye (1952-1953) en New York Confidential waar hij opnieuw te zien was als verslaggever. Hij keerde nog één keer terug naar het grote scherm/de bioscoop toen hij zijn toneelrol van de Truman-achtige President uit The Best Man nog eens overdeed in de filmuitvoering. Met succes want hij werd voor zijn rol genomineerd voor een Oscar.

In 1938 trouwde Lee Tracy met Helen Thomas.