Jacques Tati is van Russisch-Nederlands-Italiaans-Franse afkomst. Hij volgde een kunstopleiding zodat hij aan de slag kon in het familiebedrijf van zijn vader, gespecialiseerd in kunstrestauratie en het inkaderen van foto’s en schilderijen.

Op jonge leeftijd realiseerde hij zich dat hij op zijn minst over twee talenten beschikte : sport en mime. Hij combineerde die twee dingen door het spelen van bijzonder grappige sportsketches in het variété-theater. Die leidden uiteindelijk tot zijn eerste kortfilm in 1932 : Oscar, champion de tennis. Er volgden nog dergelijke films die Tati telkens zelf schreef én waar hij ook zelf in meespeelde.

Het was pas na de tweede Wereldoorlog dat de carrière van Tati, de kleinzoon van een Russische gewezen ambassadeur in Parijs, echt van start kon gaan. Hij kreeg een rolletje in twee langspeelfilms van Claude Autant-Lara en regisseerde in 1947 een kortfilm met hemzelf in de hoofdrol : L’Ecole des Facteurs. De film werd zo positief onthaald dat de producer besloot om er een langspeelfilm van te maken. Resultaat : Jour de fête, op vlak van komedies een mijlpaal in de Franse cinema. In de film speelde hij zelf de rol van postbode in een dorpje. De film kreeg de prijs voor beste scenario op het Filmfestival van Venetië en kende bijzonder veel succes.

Spijtig genoeg voor de fans was het hierna vier jaar wachten voor Tati zijn volgende komisch meesterwerkje uitbracht : Les Vacances de Monsieur Hulot. De reden waarom het zo lang wachten was op een nieuwe Tati-film had twee redenen : de problemen en moeilijkheden om aan het nodige geld te geraken én de plichtsbewuste en vooral tijdrovende manier waarop hij de preproductie aanpakte. Twee elementen die overigens heel typerend waren voor al het filmwerk van Tati en er mee voor zorgden dat hij niet op regelmatige basis een nieuwe film kon uitbrengen.

In die film introduceerde Tati zijn eigen personage, Monsieur Hulot, die eigenlijk heel sterk overeenkwam met hemzelf. Lang, mager, onhandig én met een afwijkende manier van stappen. De rode draad in de films met dit Hulot-personage was dat hij onvermijdelijk telkens weer verzeild geraakt in hilarische situaties en rechtstreeks of onrechtstreeks links en rechts wel voor wat schade zorgt…

Les vacances de Monsieur Hulot was een satire op zomervakanties aan zee en allesbehalve een banale, flauwe film. De film werd gekenmerkt door heel concrete portretten, het neerzetten van bepaalde typetjes en bovenal een opmerkelijke zin voor detail.

Voor Mon oncle voegde Tati er nog een extra element aan toe : kleur. Door het gebruik ervan zorgde hij voor een bijzonder contrast tussen twee werelden. Aan de ene kant die van Monsieur Hulot, gekenmerkt door oude straten en huizen, aan de andere kant de onpersoonlijke huizen en kantoren van de moderne(re) wereld.

Met Playtime, zowaar gefilmd in 70mm, bracht hij opnieuw een satire op de moderne wereld. Hierna volgde nog Trafic, overigens deels opgenomen in Nederland. Daarin richtte hij zijn satirische pijlen op het autoverkeer.